2- The unknown sister

'Justin!' Geschrokken kijk ik op naar de leraar die me kwaad aan kijkt. 'Opletten!' Ik knik en draai mijn hoofd weer naar het raam zodra hij zich weer omgedraait heeft naar het bord. 'Weet je al iets van Morgan?' Ik negeer Ryans domme vraag. Hij weet zelf ook wel dat ze nog in die kutcoma ligt. Hij wil de stiltes verbreken die er de laatste tijd veel zijn. Ik ben gewoon niet zo in de mood om te praten. 'Kom je vanmiddag mee naar die ijshockey wedstrijd?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben sinds maanden weer thuis Ry, ik ga eens naar mijn oma en opa.' Hij maakt een instemmend geluidje. Blij dat hij het begrijpt. Het voelt fijn om weer hier in het oude Stratford te zijn en ook om in deze oude klassen van mijn oude school te zitten. Ook al is school niks aan. Maar altijd zou het minder zijn zonder Morgan. Ik sta zuchtend op als ik de laatste bel van de dag hoor.

'Hee hun..' Mijn oma kijkt me even met die bezorgde blik aan en slaat dan haar armen om me heen. 'Kom we gaan naar binnen, het is veel te koud..' Ik loop achter haar aan naar binnen en overhandig haar mijn jas, die ze daarna over de oude kapstok heen gooit. 'Een kop met warme chocolademelk en slagroom?' Ik knik en strompel achter haar aan de woonkamer in. 'Kleinzoon!' Hoor ik die bekende oude stem. Ik glimlach zwak en loop mijn opas armen in. Hij knuffelt me stevig. 'Kom zitten naast de bolle oude man..' Ik grinnik en plof naast hem neer. 'Hoe gaat het?' Ik haal mijn schouders op. 'Kom op, Justin. Je weet dat alles goed komt..' Ik zucht en ga onderuit gezakt zitten. Oma duwt de warm kop in mijn handen en ik mompel iets van 'dank je'. 'Je moeder en vader hebben het er ook niet makkelijk mee Jus..' Zegt mijn oma. Ik knik en neem voorzichtig een kleine slok van de chocolademelk. 'Je mag zo vaak als je wilt langskomen..'