|Madara| "Je Gaat Niet". -8-

“Dus het was allemaal tevergeefs.” Zei ze en keek weg, haar oogleden waren zwaar. Haar gezicht uitdrukking was apathisch als altijd. Niemand was in staat om van haar te houden. En ze kon ook van niemand houden. “Waarom heb je, je missie dan niet volbracht? Je kon mij ook gewoon ged-”, maar Madara onderbrak haar, terwijl hij haar wild schudde en licht viel op zijn tanden dat even glansde, dat ervoor zorgde dat haar zware oogleden weer opende en naar hem te keken.

“Zeg dat NOOIT meer.” Zei hij, terwijl zijn gezicht kwam dichterbij om diep in haar ogen te kijken, en zodat zij zijn kwade gezicht kon zien. Waar maakte hij zich zorgen over? Het is niet alsof ze alles betekende voor zichzelf...en alle andere. Maar in feite, was het allemaal anders...en hij liet dat haar zien en merken.

“Je bent zeer, zeer verleidelijk geworden.” Zei hij terwijl hij langs haar wang streelde. Ze keek hem aan en vroeg zich af of dat wat hij zojuist zei waar was. Toch had ze niet de kans gehad om de ware betekenis van emoties te ervaren. Wat als hij loog?

“Ik ben..” Begon ze en hij knikte, zijn gezicht bij de hare brengende...en kuste haar nek langzaam en lichtjes. Ze bleef kalm en voelde weer iets vreemd. Ze voelde een rilling langs haar rug, door haar hele lichaam. Ze kreeg kippenvel. En besloot er iets: