Proloog

Ik zit ineengedoken tussen mijn ouders in naar een man op de TV te luisteren die vertelt dat de “gelukkige”gebeld wordt als de stopwatch op nul staat. Ik wil niet kijken hoelang we nog moeten ik ben zo bang -nu nog wel. Ik ben bang dat mijn moeders telefoon afgaat, al is die kans maar één op een miljoen. Maar ook al is er maar zo’n kleine kans, er zijn twee kinderen- een meisje en een jongen die nu op de bank zitten met hun geliefden en de telefoon horen afgaan als de stopwatch op nul staat. De man op de TV begint nu af te tellen. Ik begraaf me tussen mijn ouders in en wil gewoon dat het voorbij is. 3, 2, 1 en dan niks, en niet dat deuntje van de telefoon dat in mijn oren klinkt. Mijn moeder neemt trillerig de telefoon op en zet hem op spieker, langzaam hoor ik de man mijn naam zeggen: “Fay van Vlied”, en op dat moment had ik op de grond moeten duiken en gek moeten worden van angst en verdriet maar er kwam niets. Geen emotie. Was dit het nou? Vroeg ik me alleen maar af. Oog in oog met de dood, ik kan er een kruisje bij zetten in de jaarkalender. Toch wou mijn jonge overmoedige geest en lichaam zich niet overgeven aan de dood, zij geloofden nog dat ik zou overleven. Wat mijn gezonde verstand, mijn ouders en mijn familie die we zo gaan opbellen niet meer doen. Want ik moet meedoen aan de hongerspelen, het spel der dood. 24 kinderen en één overlevende.