|Madara| "Je Gaat Niet". -6-

Ze zei niets. De hele situatie was gewoon een grote vraag voor haar. Wat dan, wat was zijn echte naam? Waarom heeft ze het gevoel van zwakheid bij deze man? Ze moest het uit zien te zoeken. “Je bent gegroeid, Curare. Je bent zeker uitgegroeid tot een mooie en sterke vrouw. Ik heb jou zien trainen.” Zei hij en veegde een lok van haar zwarte haren achter haar oor terwijl hij in haar zwarte ogen keek. Het herinnerde haar aan het Icha-Icha-Paradise verhaal dat ze eerder had gelezen.
Maar wat was dit? Wat was hij van plan? Wie was hij om zulke dingen te zeggen? Hij kende haar niet. Zij kende hém niet, hoewel ze voelde alsof het wel zo was. Maar diep in haar voelde het als iets non-positief.

“Raak me niet aan.” Zei ze kalm en duwde hem weg zodat hij niet zo dicht bij haar zou zijn. Ze hield niet van die dingen. Er waren andere dingen die ze prettiger vond. Dingen die telden, dingen die duidelijk waren. Dingen die bestaan.
Sieraden bijvoorbeeld dat was iets dat bestond - maar emoties? NEE!

“De laatste keer dat ik je heb gezien, je was niet zo moeilijk.” Zei hij en stapte weer naar voren, haar plagende met de dingen die hij had gedaan. Wilde hij een gevecht? Ze was zeker in staat om te vechten. Maar wacht even. De laatste tijd?
Wanneer was dat dan?
“Je vraagt je af wanneer, hè Curare? De laatste keer..toen..je huilde. En bang was.” Hij zette een stap dichterbij zonder zijn zin te onderbreken. “Toen je snikte en hard smeekte om je alleen te laten en je ouders te laten gaan.” Zei hij alleen maar alsof er niks slechts aan was.

Haar ogen werden groter. Om een of andere reden voelde ze iets raars in het midden van haar borstkas. Wat was dat? Was het pijn? Als dat zo is. Waarom? Waarom heeft hij haar ouders vermoord? Vragen spookten door haar hoofd heen.

Hij pakte haar handen, terwijl hij ervoor zorgde dat ze achteruit liep en drukte haar tegen de deur aan met een dominante uitstraling. Hij drukte haar handen boven haar hoofd terwijl hij diep in haar zwarte ogen keek. Ze wilde hem weg duwen, maar hij was sterker. Hij liet haar niet los. Maar naast het feit dat hij sterk zo was, wilde ze weten wat hij zou doen. Wat hij zou kunnen zeggen. “Wat is je naam?” Vroeg ze volledig uit het niets. Hij keek haar aan, emotieloos, met een kleine pauze.