|Madara| "Je Gaat Niet". -4-

“Dat deel is mooi, ik heb het al gelezen.” Zei de man kalm voor haar toen hij ook knielde om het boekje voor haar op te pakken. Ze keek hem aan, in zijn zwarte ogen en zijn zwarte haar dat zijn rechteroog een beetje verborgen hield. Hij hield een oranje masker in zijn linkerhand dat in verschillende kringen rond draaiden rond één kijkgat, hij zag er echt knap naar haar smaak - Ze voelde zich alsof ze wilde blozen, maar het werkte niet.
“TOBI! Waar de heck ben je?!” Riep een stem uit en een aantal explosies klonken, waarschijnlijk opzoek naar iets. De zwartharige man voor haar draaide zich om naar de richting waar de stem had geklonken.

“Wat is je naam?” Vroeg hij met zijn kalme stem, de andere schreeuwende negerende.Ze begon deze stem echt geweldig te vinden, zo diep, kalm en zo mooi. “Curare.” Antwoordde ze langzaam. Ze wist niet waarom ze de vraag eigenlijk beantwoordde, maar het maakte haar niet uit dat hij haar echte naam wist. Het was toch niet dat ze hem ooit nog eens zou zien, toch?

De man stond op en deed het masker weer over zijn gezicht heen. “Ga nu, nu!” Zei hij en draaide zich om. Curare trok hierop een wenkbrauw op. Ze nam geen bevelen aan, hoewel dat alles was wat ze had gedaan en haar hele leven wilde doen. Maar deze jongen was niet iemand van wie ze iets terug kreeg, dus waarom zou ze doen wat hij wilde?
Curare ‘tchde’ naar zijn ‘bevel’ en liep langzaam weg om zich alleen maar achter een boom te verbergen en naar de man te kijken die weg liep. Nu pas zag ze wat hij droeg: een lange zwarte jas met rode wolken en daarom heen witte strepen.

“TOBI KOMT ERAAN DEIDARA-SEMPAI!” Schreeuwde hij en rende naar de plek waar ze de stem een paar minuten eerder hadden gehoord.

Curare was nu echt geïrriteerd. Zijn stem was absoluut rustig toen hij tegen haar sprak, maar hij klonk nu zo kinderachtig, ze kon het haast niet geloven. Het was alsof hij was vervangen door een stomme idioot.
Ze trok haar wenkbrauw op en legde haar wijsvinger op haar kin, het aan het denken maken van haar over de reden waarom, kwam ze alleen tot de conclusie dat ze het niet te weten zou komen door het alleen zichzelf af te vragen. Ze zou moeten rond gaan vragen, ze was immers een meisje van daden. En ze was er zeker van dat ze nu het antwoord moest krijgen. Ze had zijn naam al: Tobi.
“Die naam past niet, het klopt niet.” Dacht ze toen ze dat besefte.

Ze sloot haar Icha Icha Paradise boek en stopte hem weg, langzaam sluipend rond het gebied zag ze hem langs een meisje lopen met lange blonde haren. “Dat is vast zijn vriendin.” Dacht Curare toen ze hoorde dat de blonde een gesprek startte.

“We moeten een nu opschieten, Tobi! Je stomme pauze nam ons te veel tijd.” Zei de stem en de ogen Curare vergrootte van verbazing. Ze dacht dat het lichaam tot een meisje behoorde, maar het tegendeel werd haar bewezen toen ze de stem hoorde, het was een jongen.
“En ik dacht nog dat die jongen die bij Tobi hoorde een...Ugh.” Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd vanwege dat ze zoiets dacht. Homoseksualiteit is verboden dat is wat het klooster haar leerde.