|Madara| "Je Gaat Niet". -3-

Ze deed dat voor een bepaalde tijd. Voor meer dan 10 jaar om precies te zijn. En nu is ze 27. Eigenlijk ... had ze niet eens een kans om iets anders te doen want dit was de enige geldbron die ze had naast het opzoeken van gezochte mensen en het doden van hen om er achteraf geld voor te krijgen.

“Doden is gelijk aan het leven”. Zei ze tegen de man voor haar wanneer hij tegen de grond aan zakt.Dood.Ze pakte de kraag van de man vast en sleurde hem achter zich aan, klaar om de grote hoeveelheid geld te innen. Op zijn hoofd stond veel geld.

“Wow, gewoon nog een lijk die geld oplevert voor mijn 'Icha-Icha-Paradise-serie-vervolgen'”. Zei ze terwijl ze het lijk inwisselde, het geld kreeg en begon de laatste versie te lezen, die ze had gekocht voordat ze op weg ging om de volgende ‘wanted-person’ te halen. Ze had er altijd van gehouden.

“Ze hebben gevoelens en emoties.” Dacht ze bij zichzelf wanneer ze de dialogen langzaam las.”Alsof zoiets bestaat...” Voegde ze eraan toe. En dat is precies waarom ze bleef lezen.
Niet omdat er willekeurige personages waren bedacht wiens emoties actief waren, maar omdat ze wist dat het allemaal verzonnen was. Ze voelde geen liefde, net zoals de fictieve personages het niet konden. Of konden ze dat wel? Kon zij het?

“Ik heb je een tijd niet gezien, Ai. Je bent zo mooi geworden.” Zei Masaru en streelde een pluk haar achter het oor van Ai. Dat was het gedeelte dat las ze op dit moment.
Ze raakte helemaal verdiept in haar verhaal, terwijl ze doorliep totdat ze tegen iemand op botste en het gevallen boekje opraapte van de grond voordat iemand het zag. Het was niet echt iets wat een meisje hoorde te lezen. Zeker niet als ze opgegroeid was in een klooster...