Deel 4

Geëmotioneerd neemt het meisje een grote hap lucht en vervolgt haar verhaal.
Om eerlijk te zijn vind ik het een mooi verhaal, goed bedacht. Ik heb moeite om haar tempo bij te houden, maar ik wil beslist dat dit verhaal op papier komt. Het zou een goed idee zijn voor een film of zo.
“In de kerker waar ze me had opgesloten ontmoete ik een jonge man. Hij leek heel veel te weten over de wereld die ik niet kende, de wereld buiten het kasteel en ik had miljoenen vragen voor hem. Zo kwam ik erachter dat er een oorlog gaande was en dat de Koningin de slechterik was in dit verhaal. Hij vertelde me ook hoe ik bekend stond bij de elven, als een verrader. Ik was blijkbaar net zoals zij, maar dan in menselijke vorm. Een menselijke elf dus. Hij was zelf ook menselijk en stond aan de kant van de elven. Hij vond het jammer dat hij niet dezelfde krachten als ik bezat, maar zei dat het misschien ook maar beter was. Hij begreep dat ik er niets aan kon doen dat de Koningin mij had uitgekozen als haar slaaf. Ik had mezelf nooit bekeken als slaaf, maar vond het een mooie bewoording voor wat mij werd aangedaan. Hij vertelde me ook dat de Koningin, sinds ik weigerde haar te helpen, aan de verliezende hand was en dat het niet lang meer duurde voor de oorlog voorbij zou zijn. Het is grappig, weet je, dat de tijd daar zoveel sneller gaat. Ik heb maar dan zeventig jaar vast gezeten in die kerkers en ben nooit ouder geworden, ik heb ook nooit het idee gehad dat het zo lang heeft geduurd tot ik, en de jonge man, werd bevrijd. De oorlog was voorbij en ik werd uitgeleverd aan de elven. Volg je me nog?”
Ik schrik op uit het verhaal, dankzij de vraag die ze me stelt. Ik knik. “Natuurlijk, kijk maar”, zeg ik en draai het beeldscherm naar haar toe. Ze knijpt haar ogen tot speeltjes en bestudeerd het scherm. Ze wappert met haar hand als teken van goedkeuring.