Deel 1

“Je moet naar me luisteren”, zegt het kleine meisje beslist. Ik begrijp niet hoe ze ongemerkt mijn slaapkamer is binnengedrongen, maar ik besluit er geen vragen over te stellen. Ze lijkt verward en bang. Ik moet haar eerst op haar gemak stellen, voordat ik tot actie overga.
“Oké, ik luister”, zeg ik haar. Ik hoop dat ze de tegenzin in mijn stem niet hoort. Eigenlijk heb ik wel wat beters te doen. Leren voor de toets van morgen bijvoorbeeld, maar daar zou ik toch niet aan toe komen als ik haar mijn kamer uit wil werken.
“Ik ben Amarante White, misschien heb je wel eens van me gehoord?” Ik schud mijn hoofd, de naam zegt me niets. Ze knikt teleurgesteld. “Dat geeft niet, het is lang geleden.” Zou ik haar moeten herkennen? “Ik ben Amarante White, zoals ik al zei. Ik ben honderd jaar geleden, precies op deze dag, ontvoert.”
“Wat heb ik daar mee te maken”, vraag ik haar, meespelend in haar spel. Hoe kan ze nou honderd jaar geleden zijn ontvoert en er nog zo jong uitzien. Ik gok dat ze rond de vijftien, zestien jaar is.
“Eigenlijk helemaal niets, behalve dan dat je in mijn slaapkamer woont”, zegt ze. “Maar dat geeft niet. Ik wil dat iemand mijn verhaal opschrijft. Ik wil dat iedereen het weet, zodat het anderen bespaart zal blijven.”
“Dus je wilt dat ik opschrijf wat je me verteld?”
Ze knikt. “Pak maar pen en papier.”
“Vind je het goed als ik het type, op de computer”, vraag ik haar, wijzend op de computer in de hoek van mijn kamer.
“Wat is dat”, vraagt ze nieuwsgierig. Met grote passen loopt ze ernaar toe en streelt met haar vinger over het beeldscherm.
Zou ze echt niet weten wat een computer is? Ze lijkt oprecht. Ik schud de gedachte van me af. Natuurlijk speelt ze het. Ze is verward en weet niet waar ze het over heeft. Waarschijnlijk gelooft ze haar eigen fantasieën.
“Het is een machine waarmee je kunt schrijven, zeg maar.” Ik loop naar haar toe en hoop maar dat ze me niets aan zal doen. Je weet het maar nooit met dit soort figuren. Al denk ik niet dat ze me kan hebben. Ze is maar klein en fragiel.
Ik neem plaats achter het beeldscherm en start de computer op. Amarante schrikt op van het zoemende geluid en zet een aantal stappen achteruit.
“Dat heb ik nog nooit eerder gezien”, mompelt ze. “Ben je er klaar voor”, vraagt ze er meteen achteraan.
“Wacht even, geef me nog een minuutje”, zeg ik haar. Ze knikt en slaat haar armen rond haar lichaam, terwijl ze wacht. “Klaar.”