24. We're messed up

Ik sprong van tak tot tak. Door alle keren dat ik op deze manier vamps had achtervolgd was ik hier handig in geworden.
Ik probeerde te ontdekken waar hij was, maar hij was allang ergens in de bomen verdwenen. Ik sloot mijn ogen en luisterde, maar het ruisen van de bladeren overstemde de geluiden die de stille bloedzuiger maakte. De stank die de bloedzuiger hier had verspreid zorgde ervoor dat ik hem ook niet kon ruiken.
Toen galmde zijn stem door het bos: "Waarom heb je haar vermoord!?"
Het bleef even stil.
"Waarom ruik je naar Jason?" antwoordde ik uiteindelijk.
Ik liet me weer op de grond zakken en rende een stukje, alvorens weer een boom in te schieten, gewoon om een dwaalspoor te creëren.
"Ik vroeg waarom je haar vermoord hebt." zei hij dreigend, maar ik kon de pijn in zijn stem horen.
"Ik heb al eens gedaan wat je vroeg, je kunt nu met me praten." snauwde ik terug. "Geef eerst antwoord op mijn vraag, dan krijg jij je antwoord."
Het bleef even stil, terwijl we beiden probeerden de onze positie zo onopvallend mogelijk te veranderen.
"Hij heeft Jenny's gif." zei de bloedzuiger uiteindelijk. Even schoot er een glimlach over mijn gezicht. Geen verleden tijd, Jason leefde nog. "En Jenny had mijn gif, ik heb haar zelf gebeten." zijn stem brak.
Ik wilde het niet horen. Ik wilde niet horen dat bloedzuigers gevoelens hadden. Ik kon ze niet gaan accepteren, het bleven monsters.
En indirect was het dus zijn schuld dat Jason veranderd was. Zonder hem had die Jenny nooit bestaan.
Ik wilde wraak. Ik had 'Jenny' al vermoord, maar het was ook de schuld van dit ding.
"Goed zo." zei ik uiteindelijk. "Dan krijg jij je antwoord ook. Het was een bloedzuiger, dáárom. Ze beet Jason. Ze veranderde hem in zo'n ding.”
“Tsss… Hij is beter af zo. Geen zwak mens meer. Je zou blij moeten zijn, hij is onsterfelijk geworden.”
Ik voelde woede door mijn spieren rollen, er streek een rood waas voor mijn ogen. kalm blijven zei ik tegen mezelf. Ik noch Jason had er iets aan als ik mezelf nu verraadde.
“Hij is een monster.” Snauwde ik. “Wie ben jij sowieso? Wie denk je wel niet dat je bent?”
Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat ik mezelf moest verplaatsen, maar het kon me nu niks meer schelen. Ik spitste mijn oren.
“Wie ik ben?” hij proefde de woorden op zijn tong. “En zeg eens, waarom zou ik jou dat vertellen?”
“Omdat ik…” ik maakte de zin niet af, waarom zou hij? “Omdat je antwoorden wilt hebben over die ‘Jenny’ van je.”
Hij grinnikte. “Ik ben…”
Ik zou nooit te weten komen wie hij nou eigenlijk was, want op dat moment hoorde ik een scheurend geluid en een krijs.