1. A new life in a new country...

1.

Samen met mijn broer luister ik muziek van mijn IPod. Ik vraag aan onze verzorger hoever nog moeten rijden tot we er zijn. ´´Nog 1 uurtje, Sophie´´zegt ze. Ik zucht en kijk nogmaals op mijn horloge. Het is nu 3 uur dus zijn we al zo´n 4 uur onderweg. Ik wou dat alles nog hetzelfde was als vroeger en we nooit hierheen hoefden te verhuizen. Dat mijn broer en ik nog gewoon een thuis hadden in Nederland. Nog gewoon een paar zorgzame ouders hadden. Mijn ouders waren niet erg rijk maar ook niet bepaald arm. We leefden in een doorsnee huis en hadden 2 honden. Maar die moest ik ook achterlaten. ´´Die passen niet in je nieuwe omgeving´´ had onze verzorger gezegd na mijn zoveelste smeekbede. Ik heb het toen maar opgegeven. We waren een erg hecht gezin. We aten bijna elke avond samen en maakten een groot ontbijt op zondag ochtend. Ik ging naar een leuke middelbare school en had een leuke vrienden groep. Mijn broer zat in zijn examenjaar en heeft ook inmiddels zijn diploma. Ik heb tot nu toe nog nooit een echte relatie gehad. Ik ben eigenlijk ook helemaal niet geïnteresseerd in jongens. Het was niet dat ze me niet wilde, want ik werd vaak mee uit gevraagd. Maar toch wees ik ze elke keer af. Waarom weet ik eigenlijk niet eens. Op een gegeven moment kende ik zelfs mijn ´´subtiele-afwijzing-maar-toch-duidelijk-tekst´´ uit mijn hoofd. Ik grinnik in mijzelf als ik terugdenk aan die goede tijd. Alles was perfect tot op die ene dag. Ik kwam thuis uit school en liep mijn huis binnen. Ik vond het al vreemd dat ik niets gehoord had van mijn moeder voordat ik de woonkamer binnenliep. Meestal riep ze wel ´´hoi´´ of iets anders. Maar dit keer niets. Ik doe de 2e deur open en val bijna flauw van schrik. De hele woonkamer ligt bezaait met bloed en alle schilderijen zijn van de muren afgegooid. Ik loop trillend naar de keuken toe en zie mijn ouders languit op de grond liggen. Mijn moeder mist twee armen en mijn vader ligt zonder een been die ik na een snelle blik in de gootsteen zie liggen. Ik slaak een korte gil en er rolt al een traan over mijn wang. Ik zoek naar mijn telefoon en bel gelijk mijn broer op. Hij was al op weg naar huis zei die en zou er binnen 2 minuten zijn. Hij deed de deur open en rende het huis binnen. Ook al had hij al gehoord wat er gebeurd was, toch liet van schrik al zijn spullen vallen. Hij nam me in zijn armen en zo stonden we denk ik wel twee uur. Er was toch geen haast mee. Alles wat we hadden was in een ogenblik weg. Later hebben we de politie gebeld. Die heeft alles opgeruimd en geregeld. Omdat we geen oma’s, opa’s, of andere familie in de buurt hadden zijn we meteen opgenomen in een tehuis. We kregen nog wel de vraag of wij bij onze enge tante van zestig in Finland wilden wonen maar dat zagen we natuurlijk ook niet helemaal zitten. Zo werd mijn leven in een klap veranderd. We gingen naar een tehuis in een andere stad en ik zou mijn vrienden en vriendinnen nooit meer zin. Ik moet toegeven dat ik nu helemaal geen contact meer met ze heb. Ik kijk weer naar buiten en zie dat we al een stuk gevorderd zijn. Waarschijnlijk heb ik weer is zitten slapen zonder dat ik het doorhad. We zijn nu op weg naar la push een klein dorpje, in de buurt van Port Angeles. Daar gaan we wonen bij de familie Call. Ik ben die mensen erg dankbaar dat ze ons geadapteerd hebben. Ik denk niet dat ik het nog een maand langer had uitgehouden in ons tehuis. Ik wil nu gewoon een nieuw leven beginnen in een nieuwe familie en nieuwe vrienden maken. Gelukkig heb ik Jason, mijn broer nog die me altijd weer uit elke put trekt.