OO5. A strange feeling
Een ding wat me nog steeds dwars zat was dat ik mijn moeder gedachten had gehoord of tenminste dacht dat ik ze had gehoord. Ik keek op de klok het was precies een over twaalf. Ik was officieel zestin en een half. Ik pakte mijn glas om het opnieuw met water te vullen. Ik liep naar de keuken en hoorde mama en Phil zacht praten. Ik had hen nog nooit horen praten als ik onder zat. En al helemaal niet als ik aan het lopen was. Heel raar vond ik het. Maar ik liep verder. En kwam in de keuken. He, wat raar waar was dat afstapje waar ik normaal over struikelde? Ik keek achterom en zag dat ik er al voorbij was normaal zou ik nu uitgestrekt op de grond liggen omdat ik gevallen was? Hoe k0n dit? Wat was er aan de hand met mij? Ik vulde mijn glas en keek op de kalender ik was vandaag precies zestien en een half jaar oud. Het maakte me aan het lachen. Kun je nu niet een keer meewerken! Hoorde ik vaag in mijn hoofd. Mens doe eens normaal! Ik hoorde dat het niet mijn moeder was maar Phil. Nu werd ik echt bang. Snel liep ik terug naar de kamer om naar boven te gaan en me op het luchtbed neer te laten vallen en in een diepe slaap te vallen. Ik was mijn plan om vanavond weg te lopen en mijn vader te gaan zoeken helemaal vergeten. Dat van mijn vader kon nog wel een dag wachten ik was zo moe nu. Ik liep naar de kamer. In de hoek bij de deur zag ik een witte schim iets met vleugels. Werd ik nou gek of zag ik echt een engeltje bij de deur staan? Zo snel als het er was, was het ook weer verdwenen. Voorzichtig liep ik naar de bank om het laken te pakken en liep meteen door naar de trap. Toen ik de eerste trede op liep zag ik weer een engeltje staan dezelfde als bij de deur. Ik keek verschrikt achterom om te zien of dat engeltje bij de deur er nog steeds stond. Nee, het was weg. Ik keek weer naar voren nu lachte den engel naar me met een oogverblindende lach en zei slaap lekker Madison. En toen verdween ze weer. Ik kon mijn ogen niet geloven was dit echt of droomde ik dit? Ik liep zonder na te denken naar boven. Ik zag nog maar half ik hoorde niets meer ik merkte nog niet eens dat ik nog de trap op liep. Automatisch liep ik naar de hoek waar mijn bed vroeger had gestaan en ging in plaats van op het luchtbed op de grond liggen en trok het laken over me heen. Morgen zou alles weer gewoon zijn en zou ik me hier niets meer van herinneren. Ik deed mijn ogen dicht en ging slapen. Ik was uitgeput.
Reageer (5)
veerdeeer!!!!
1 decennium geleden&& je hebt er een abbo+kudo bij!!
super goed!!!
XXXXXXX your fan!!! jeej!!!!
Ik had dit verhaal al een half uur geleden gelezen
1 decennium geledenmaar hoe vaker je het leest hoe beter dat het word
wow! geweldig schrijf snel verderr!
1 decennium geledenWauww! Als je een schrijfster word, koop ik zeker je boek(en).
1 decennium geledenhaha ben nu bezig met 6 het komt eraan hoor
1 decennium geleden