OO4. The truth.

‘Madison, hoelang stond jij daar echt voor de trap?’ vroeg ze me met een harde toon, dat meer op boos dan medelevend klonk. ‘Ik begon heel hard te huilen en rende naar mijn moeder toe. Net als ik vroeger altijd deed als me iets dwars zat. ‘Hoelang stond jij daar al?’ vroeg ze me nog een keer maar nu op een rustige toon. Ik dacht na en zei ‘vanaf dat hij zei dat je mij niet op kon voeden. Maar dat is niet waar mama je hebt het wel goed gedaan!’ nu klonk ík boos om het feit dat Phil zoiets had durven zeggen tegen mijn moeder. ‘Madison?’ zei ze op een vragende toon. ‘Wil jij meer over je vader te weten komen schat?’ Ik dacht na en probeerde zonder te huilen ja absoluut tegen mijn moeder te zeggen. Maar dat lukte niet echt en probeerde het nog een keer. ‘Ja, zeker wil ik dingen over mijn vader te weten komen’ zei ik nu zonder te huilen. ‘Weet je wat Madison je bent denk ik nu wel oud genoeg om het hele verhaal te weten.’ Ik was heel opgelucht maar tegelijk eigenlijk ook wel bang omdat ik niet wist wat er zou komen, hoe het allemaal was gegaan tussen mijn moeder en mijn vader. Mijn moeder stond op en liep naar de keuken. Dat gaf mij de kans om even snel mijn tranen weg te vegen. Ik was toch zestien dit moest ik toch wel aankunnen dacht ik bij mezelf. Mijn moeder kwam terug met een doos tissues en een glas water. ‘Hier liefje drink maar even wat en droog je tranen maar af’ zei ze op een toon hoe alleen moeders je gerust kunnen stellen. Ze wou me weer tegen haar aan drukken deze keer liet ik het toe. Deze keer wou ik het ook echt zelf. Boven hoorde ik wat kapot gaan. Zou Phil er niet tegen kunnen dat mijn moeder even alleen met mij wou zijn. Of was hij boos op mij omdat ik weer iets fout had gedaan. Ik keek mijn moeder aan en zag een bezorgde blik op haar gezicht dat naar de trap keek, toen keek ze weer naar mij. Ik hoorde haar denken zal ik naar boven gaan of moet ik hier blijven bij Madison? Had ik het nou goed gehoord zei ze nou iets of dacht ik het nou dat ik iets hoorde. ‘Mam’ zei ik met een lichte huivering in mijn stem. ‘Ja schat’ zei mijn moeder. ‘Als je even naar Phil toe wilt moet je dat doen hij lijkt me nogal kwaad, ik loop echt niet weg hoor ik ben er dadelijk nog’ zei ik Mijn moeder keek me vreemd aan. Hoe kan zij nou weten dat ik naar boven wil? hoorde ik haar zeggen of dacht ik het nou? ‘Ga maar mam hij kan niet het hele huis nog gaan verbouwen nu we het al verkocht hebben hoor’ zei ik met een kleine lach op mijn gezicht. ‘Dankje’ zei ze en ze lachte naar me. Ik voelde een blij gevoel opkomen. En merkte dat ik aan het lachen was. Wat een mooi moment dacht ik bij mezelf.