OO2. The last time.

Een klik verwijderd van een uitbarsting van woede. Een klink verwijderd van de verhuizing. Een klik verwijderd van mijn nieuwe leven. Klik. Ik draaide het slot van de deur om en liep terug naar mijn balkon. ‘Madison Wrigley hoe durf jij je kamer- .’ Het werd stil in mijn kamer toen mijn moeder mij op de kale grond zag liggen huilen. ‘Meisje ach, kom hier ik wou je geen pijn doen.’ Ze deed een poging om mij stevig tegen haar aan te drukken, maar ik duwde haar van mij af. Hier schrok mijn moeder van ik was nog nooit zo opstandig tegen haar geweest. Altijd was ik het lieve en brave meisje dat altijd naar haar moeder luisterde. Maar nu kwam alles eruit dit was de laatste keer dat ik naar mijn moeder had geluisterd. ‘Madison? Doe alsjeblieft nou niet zo moeilijk en kom even naar onder.’ vroeg ze aan me op een lieve toon. ‘Nee!’ schreeuwde ik. ‘Madison alsjeblieft doe het dan in ieder geval voor mij en niet voor Phil,’ Ik gruwelde van die naam. Phil is mijn moeders nieuwe vriend ik kon hem niet uitstaan hij wil altijd alles beter weten, en daar kan ik niet echt tegen. Mijn moeder raakt altijd gefrustreerd als we weer eens een ¨menings verschil¨ hebben. En dan loop ik kwaad naar boven. Maar altijd luisterde ik dan naar mijn moeder en ging naar beneden om het uit te praten. ‘Kom je nou naar onder Madison?’ vroeg mijn moeder. Ik was alweer helemaal vergeten dat ze er nog was. ‘Ja, ik kom ga maar alvast naar onder geef me nog tien minuten alsjeblieft.’ Mijn moeder lachte naar me en zei ‘ik wist wel dat je het op wou lossen. Fijn dat je naar me luistert’. Ga nou maar naar onder dacht ik bij mezelf. Mijn moeder liep m’n kamer uit, keek nog even achterom en liep toen de trap af. Snel maakte ik de deur dicht en pakte mijn schooltas. Ik propte er alles in wat ik maar kon vinden wat belangrijk was. Foto’s van mama en mijn echte vader, mijn dagboek en favoriete pen die ik toen ik zes was voor mijn verjaardag had gekregen, wat van mij kleren. Ik gooide mijn tas op de grond waar alleen nog maar mijn tapijt lag en ging op mijn knieën bij de muur zitten waar ooit mijn bed had gestaan. Achter een los plankje had ik al mijn spaargeld liggen en alles wat ik in de laatste 16 jaar had verzameld van mijn eerste tien cent tot mijn laatste verjaardags geld. Ik propte al het geld in een tas en deed dat in een geheim vak dat ik in mijn tas had gemaakt in de 2e klas. Als laatste maar wat toch het dierbaarste voor mij was legde ik mijn gitaar ook bij mijn tas. Dit was het enige wat ik ooit van mijn vader had gekregen. Een wit met blauwe gitaar ingelegd met steentjes. Deze zou ik nooit vergeten. Ik had nog vijf minuten. Ik liep mijn balkon op dit was misschien wel de laatste keer dat ik hier zou staan kijkend naar de zonsondergang die over het kalme water weerspiegelde en een vaag rode gloed achterliet op mijn betraande gezicht. De tien minuten waren om het was tijd om naar onder te gaan. Ik keek nog een keer goed naar de zon. Een laatste traan. De laatste keer van alles. Ik deed de deur van het balkon op slot en hing de sleutel aan het haakje waar dit al zestien jaar lang hing. En liep naar onder.