OO1. Not again.

‘Heb je al je spullen?’ vroeg mijn moeder. Ik negeerde haar en deed net alsof ik haar niet gehoord had. ‘Madison?’ riep mijn moeder naar boven. Ik deed nog steeds alsof ik haar niet hoorde. Hier had nu even geen zin om met mijn moeder te gaan praten. We stonden op het punt mijn oude vertrouwde huis te verlaten. En te verhuizen naar en of andere stomme buurt ergens bij Londen. Het heette Surrey of zo iets. ‘Madison, ik tel tot drie en dan kom ik naar boven.’ Van dit dreigement werd ik echter niet echt bang. ‘Je komt maar, ik ga toch niet weg.’ De tranen stonden in mijn ogen. Ik draaide snel de deur op slot zodat ze niet mijn kamer in kon komen. Ik zwaaide mijn balkon deuren open en liep het vertrouwde balkon op. Ik kon me nu echt niet meer inhouden en begon heel hard te huilen. Dit is al de derde keer dat we verhuizen dit jaar. Ik hoorde harde en boze voetstappen de trap op komen. ‘Jongedame! Als jij niet naar mij wilt komen dan kom ik wel naar jou toe.’ riep ze hard. Maar ik was zo ver verdwenen in mijn gedachten dat ik het niet eens hoorde. Ik schrok op. Ik hoorde een harde knal bij mijn deur en veel gevloek, dat blijkbaar uit mijn moeders mond kwam. ‘Verdomme Madison. HOE DURF JE DE DEUR OP SLOT TE DRAAIEN MAAK METEEN DIE DEUR OPEN!!’ Ik ging niet in op haar geschreeuw en begon nog harder te huilen. Mijn moeder hoorde dat ik aan het huilen was en vroeg ‘Madison ben je aan het huilen.’ Ik raapte al mijn moed bij elkaar en liep met lood in mijn schoenen naar de deur.