Eindelijk naar huis

Ik verwerkte wat ik gehoord had.
Het hele verhaal had slechts enkele seconden in beslag genomen, maar voor mij voelde het alsof het enkele uren nodig had. Ik was Jacob Black erg dankbaar voor alles wat hij voor Bella had gedaan. Hij scheen nog steeds contact te hebben met de gedachten van zijn vrienden dus die wisten ook al lang wat er gebeurd was. Hij had hen verboden het aan Bella te vertellen.
En? Dacht hij.
"En wat?" Vroeg ik nog steeds fluisterend.
Heb ik gelijk? Vind je Bella...Leuk?
Leuk? Dat was zacht uitgedrukt. Zijn gedachten waren hoopvol en tegelijkertijd ook bang. Hij hoopte dat ik ja zou zeggen, maar hij was bang dat ik hem als een bedreiging zag of zo iets.
"Ik kan niet ontkennen dat ik meer dan alleen vriendschappelijke gevoelens voor Bella heb."
Op dat moment ging mijn mobiel. Natuurlijk. Alice had vast gezien dat ik naar huis kwam met een dame.
Ik nam hem op. "Hallo? Met Edward Cullen."
"Edward?"
"Alice?" zei ik zogenaamd verrast. "Waar heb ik dit telefoontje aan te danken?"
"Doe nou niet alsof je van niets weet ik heb net gezien dat je weer naar huis kwam. En weet je wat? Je was niet alleen. Je had een nieuwe Cullen bij je."
"Ik denk er inderdaad over om binnenkort huiswaarts te gaan. Waar wonen jullie inmiddels?"
"Nog altijd hetzelfde adres als vorig jaar. En mij neem je niet in de maling ,Edward. Ik zie dat jullie morgenvroeg aankomen. En ze ziet er trouwens echt aardig uit. Wij gaan zo'n goede vriendinnen worden..."
"Ik ben verrast dat nog niemand je onderbroken heeft Alice. Zijn de andere daar wel?"
"Nee, Carlisle is werken en de andere zijn op jacht. Ik wilde liever nog het een en ander plannen. Ik had het gevoel dat jouw kamer opgeruimd moest worden. En de logeerkamer natuurlijk ook. Maar ik heb ze niets gezegd. Het is leuker als het een verrassing is vind je ook niet? Iedereen zal zo blij zijn je weer te zien Edward! Zelfs Rosalie gaf onlangs toe dat ze je miste."
"Wat?" zei ik lachend. "Zeg dat laatste nog eens Alice. Ik geloof dat ik het niet goed verstaan heb. Zei je nou dat Rosalie zei dat ze me miste?"
"Ah, kom op Edward. Je weet dat ze je niet echt haat. Ze mag je gewoon niet zo erg dat is alles."
"Weet je wat gek is. Ik moet toegeven dat ik haar ook wel mis. Tussen het klagen door had ze ook haar goede momenten," gaf ik toe.
"We vertrekken vanavond. Ga je de anderen vertellen dat we eraan komen of ga je er een verrassing van maken?" vroeg ik.
"...Ik ga ze verrassen Esmé gaat helemaal uit haar dak en Carlisle zal moeite hebben zijn rustige houding vol te houden. Zeker als ze je nieuwe vriendin zien."
"Alice, voor je al een bruiloft plant Bella en ik zijn gewoon vrienden. We kennen elkaar twee uur en ze heeft het niet makkelijk gehad. Je hoort het hele verhaal later wel. Ik moet gaan. Tot snel."
"Oké Edward. Jullie kamers zullen in orde zijn."
Ik hing op. Het was verrassend fijn geweest om Alice's stem te horen. Ik miste ze allemaal echt vreselijk. Maar als Bella niet met mij naar mijn familie had willen gaan dan zou ik gebleven zijn. Want waar zij was wilde ik ook zijn.
"Is je familie op de hoogte?" Vroeg een zachte stem achter me.
Ik draaide me om en zag het meest betoverende wezen ooit voor me. Nonchalant tegen een boom geleund.
"O. Bella ik had niet door dat je er al was. Mijn zus Alice weet ervan maar ze houd nogal van verrassingen."
"Ik wauw je nog wat vragen Edward." Zei ze aarzelend, ze klonk zelfs een beetje bang.
"Wat is er Bella?" vroeg ik bezorgd.
"Je praat de hele tijd over hen alsof het bloedverwanten zijn. Is dat altijd zo? Maakt het feit dat je als vampier de andere geschapen hebt je tot deel van zijn familie? Zijn vader of moeder bedoel ik."
Ik dacht even na over wat ze hiermee bedoelde. Jacob was even afgeleid geweest door Bella's verschijning, maar concentreerde zich nu ook op de vraag. En tegelijkertijd beseften we wat ze bedoelde.
"Nee, Bella. Hij is in geen enkel opzicht jouw vader te noemen. Ik zie Carlisle als mijn vader omdat hij als een vader voor me is. Hij geeft me raad en is er altijd voor me als ik in de knoei zit.Ik mis hem vreselijk.
En ik zie Esmé–dat is Carlisle’s partner–als mijn moeder omdat ze als een moeder voor mij en mijn broers en zussen zorgt."
"Hoe groot is jouw familie? Zijn er nog anderen met gaven? Zijn ze een beetje aardig?"
Ging ze toen verder. Tijdens het praten waren we gaan rennen. We renden zo hard als we konden. Of toch zo hard als Bella kon. Omdat ze een nieuweling was kon ze sneller lopen dan de meeste oudere vampiers, maar ik kon nog wel een beetje sneller als ik wauw.
"Ik heb nog twee broers en twee zussen.
Jasper ziet er gevaarlijk uit maar hij is wel aardig. Hij is een heel rustig persoon en houd niet echt van al te veel heisa om hem heen. Hij kan emoties beheersen.
Hij is de partner van Alice.
Zij kan de toekomst zien. Daardoor is ze een beetje eigenwijs. Maar ze is vooral heel erg levendig. Altijd erg opgewekt en enthousiast.
Emmet ziet er ook gevaarlijker uit dan hij is. Hij vecht graag, eigenlijk is hij net een erg groot kind. Hij speelt altijd met zijn eten. En hij is niet bepaald subtiel. Hij zegt altijd wat hij denkt. En hij trekt zich er nooit iets van aan als het ernstig wordt. Hij is altijd vrolijk. En de beste broer die ik me kan wensen.
Hij is de partner van Rosalie.
Rosalie is...Wel ze is beeldschoon, ijdel en denkt voornamelijk aan zichzelf. Ze heeft ook wel eens haar goede momenten hoor maar meestal is ze vooral irritant.
En Carlisle is erg vriendelijk. Hij geeft iedereen altijd een eerlijke kans. Hij is rechtvaardig en vredelievend. Hij is dokter."
"Dokter? Een echte dokter? Met patiënten en bloed en alles?"
"Ja, iedereen is erg verbaasd als ze dat de eerste keer horen. Maar je moet niet vergeten dat hij ruim drie eeuwen de tijd heeft gehad om zoveel zelfbeheersing te krijgen." Daar dacht ze even over na.
"En Esmé?" Haar stem klonk verdrietig. Ze dacht natuurlijk aan haar ongeboren kind. Zij zou nu getrouwd moeten zijn en ruim zes maanden zwanger. Ze zou nu een kinderkamer moeten inrichten en met haar vriendinnen baby kleertjes gaan kopen.
Ik vroeg me af hoe ze op haar verhaal zouden reageren. Esmé en Rosalie zouden meteen met Bella meevoelen. Van de andere was ik niet zeker maar van hen twee...
We zullen zien. Dacht ik. We waren er bijna.
"Esmé is erg liefhebbend. Ze doet altijd alles om de familie bij elkaar te houden."
Bella knikte en snoof toen.
"We zijn er bijna denk ik."
"Ik ga wel eerst en dan stel ik jouw dadelijk voor. Goed?" Ze knikte alleen. We kwamen aan de rand van het bos. Ik zag ons huis voor me. We woonden altijd in een soortgelijk huis. Licht en open midden in een bos. Dat soort dingen. Ik liet Bella achter bij de laatste bomenrij. Ik stapte vastberaden op de achterdeur af. De anderen waren net thuis gekomen en Alice had net gezien dat Bella en ik wat vroeger zouden arriveren dan verwacht. "Wat is er Alice? Je bent zo opgewonden," zei Jasper.
"Hé horen jullie dat ook?” vroeg Emmet. “Er komt iemand deze kant op," zei Carlisle instemmend. Ze luisterden allemaal gespannen terwijl ik de deur opende.
"Hallo? Geen nood ik kom in vrede!" zei ik.
"Edward!" zeiden zes opgewekte stemmen. En het volgende moment werd ik naar binnen gesleurd omhelsd en op mijn schouder geslagen door mijn familie. Ik hoorde honderden vragen en kreten van geluk. Ze waren allemaal blij me weer te zien en vroegen me naar wat ik allemaal had gedaan. En waarom ik had besloten weer terug te komen. Ik hoorde dat Bella dichterbij was gekomen. Ik maakte me los uit de omhelzing van mijn familieleden en ging bij haar staan. Zes paar gouden ogen keken ons nieuwsgierig aan. Benieuwd naar wat er nu zou komen. "Dit is Bella." Begon ik. De ogen namen haar nauwkeurig in zich op.
Knap meisje.
Geen slechte vangst bro.
Ze ziet er aardig uit.
Ik zie niets bijzonders...
Wij gaan zo'n goeie vriendinnen worden.
Ben ik de enige die ziet dat ze een nieuweling is?
"Ze is inderdaad nog niet zo heel lang vampier Jasper maar ze heeft nog geen druppel mensenbloed gedronken. Ik ontmoete haar tijdens het jagen. Ze heeft het moeilijk gehad en ik kon haar moeilijk aan haar lot overlaten. Ik hoop dat jullie haar net zo warm zullen ontvangen als je ieder ander lid van de familie ontvangen hebt."
Esmé liep samen met Carlisle op ons af.
"Fijn je te ontmoeten Bella. Ik ben Esmé en ik hoop dat je het hier naar je zin zal hebben." Zei Esmé terwijl ze Bella's hand schudde.
"Welkom Bella. Ik ben Carlisle."Zei hij terwijl ook hij haar hand schudde.
"Dat hoop ik ook. Edward heeft me al wat over jullie verteld. Het is echt geweldig om jullie te ontmoeten."