[5] De bruiloft

Nerveus frommel ik aan mijn mouw terwijl Vanessa een wit roosje in mijn borstzak steekt. Ze knipoogt naar me.
"Dit is jouw dag, meis," zegt ze. Ze heeft gelijk. Hoewel ik niet de bruid ben is dit mijn dag. Het is onze dag.
In de grote kerk echoot het rumoer van ons kleine gezelschap. Op de eerste rij zitten mijn ouders en Lola, mijn zusje. Naast hen zitten Avrils ouders en Matt en Michelle, Avril’s broer en zus. Ze hebben elkaar ontmoet en gelukkig klikte het. Achter mijn familie zitten Mimi en Hale. Mimi zwaait even naar me en Hale glimlacht. Naast Hale zit Jeremy en naast Jeremy zit Hayley (ik kon het laten haar uit te nodigen). Avrils vrienden zijn er ook, maar Evan is de enige die ik herken. Haar hele familie is aanwezig, net als de mijne. Deryck is er. Verder zijn er nog een paar oude vrienden, Avrils manager en een paar mensen die ik niet meer kan plaatsen. Av's opa kijkt toe vanuit de hemel, samen met God.
Mijn moeder staat op en loopt naar me toe. Ze legt haar handen om mijn hoofd heen en ik kijk in haar ogen, waar ik mezelf zie.
"Lieve Ramoon, dochter van me," zegt ze zacht terwijl al het andere op de achtergrond verdwijnt. "Ik hou van je. Dat heb ik altijd al gedaan, weet je dat?"
Ik glimlach even en dan omhelst ze me lachend, voor ze weer serieus doch gelukkig wordt.
"Ik houd van je. Dit is jouw dag. Leef hem!”
Ze geeft me een kusje op mijn neus en gaat dan weer voldaan zitten, vlak voordat orgelmuziek klinkt.
Avril stapt de hoek om en staat onder de boog, met een brede glimlach op haar prachtige gezicht.
Mijn Avril.
Haar jurk valt mooier dan bij het passen, haar haren krullen schitterend rond haar schouders en ze is gelukkig. Op de muziek loopt ze hierheen terwijl ik als in trans in haar blijf kijken, en zij in de mijne. Het is net of ze zweeft. Het kan niet lang genoeg duren, aangezien de tijd verdwenen is.
Als ze bij mij aangekomen is knuffel k haar, terwijl ik mijn neus in haar haren druk en de geur van haar shampoo opsla, om dit moment nooit te vergeten.
“Abbey Dawn,” fluister ik en ik zie dat haar ogen vochtig worden. Ik aai over haar wang. Ze glimlacht haar mooie, witte tanden breed. Haar lippen glanzen van de lipgloss en haar ogen stralen. Ze is zo mooi dat je bijna jaloers zou worden. Op mij dan wel, aangezien ik degene ben die op het punt staat met haar te trouwen.
De ambtenaar schraapt haar keel en we kijken haar richting uit.
“Wij zijn hier vandaag allen bij elkaar gekomen om te vieren dat Avril en Ramona zich in de echt willen laten verbinden.”
Ik snap deze taal niet, hoor. Van mij mag ze ook gewoon zeggen “Hé, iedereen. Avvie en Ramoon gaan trouwen, en daarom vieren we feest.” Maar ja, dat doet ze niet. Het heeft me trouwens ook nog een tijd gekost voordat ik Avril overtuigd had dat zij toch echt als eerste genoemd mocht worden. Dat soort dingen zijn gewoon niet zo belangrijk voor mij. Wat voor mij belangrijker is, is het feit dat ik deze prachtige gebeurtenis kan beleven met mensen om wie ik geef.
De vrouw, gekleed in een donkerblauw gewaad, vertelt onze geschiedenis. Ze vertelt over de awards, waar we elkaar ontmoeten, met af en toe een grapje, waar iedereen om meelacht. Buitenstaanders zouden het niet begrijpen. Door al het gebulder heen is Avril’s lach de enige die echt tot me doordringt.
Aan het einde van ons verhaal, waarin het feit dat we een homoseksueel paar zijn natuurlijk ook naar voren kwam, worden de ringen naar voren geroepen. Mimi wilde het per se doen en komt nu in haar witte met blauwe tutu naar voren gehuppeld, met de ringen op een kussentje. Ook komen Vanessa en Matthew, de getuigen, naar voren. Ik voel kriebels in mijn buik. Het soort kriebels dat je voelt tijdens je eerste zoen, of als je moet diploma-zwemmen. Ik knijp in Avril’s hand, die al die tijd al in de mijne rustte.
“Als er iemand is die bezwaar heeft tegen de voltrekking van dit huwelijk, moet die nu opstaan of voor eeuwig zwijgen.”
Je kan een speld horen vallen. Mijn buik voelt borrelend aan, hoewel ik weet dat er niemand is die bezwaar tegen ons heeft. Ik heb ruzie gehad met mensen en er zijn er tijden geweest waarop mensen die nu in deze zaal zitten, me absoluut hadden tegengehouden.
“Neemt u…”
Mijn maag keert om.
“Ramona Georgia Barks, Avril Ramona Lavigne, tot uw wettige echtgenote, in voor- en tegenspoed, bij ziekte en gezondheid, tot de dood u scheidt?”
Ik keek naar links, in de prachtige blauwe ogen van Avril, die geen twijfel meer mogelijk maken.
“Ja,” zeg ik vastberaden.
“En neemt u, Avril Ramona Lavigne, Ramona Georgia Barks tot uw wettige echtgenote, in voor- en tegenspoed, bij ziekte en gezondheid, tot de dood u scheidt?”
Het blijft even stil, terwijl Avril’s ogen zich aan de mijne vastklampen, alsof ze dan vanzelf het antwoord weet. Even ben ik bang dat ze nee zal zeggen. Hoe onwaarschijnlijk ook, na alles, kan het gebeuren.
“Ja, natuurlijk,” zegt ze uiteindelijk en ik kan een stille zucht van opluchting uit het toekijkende gezelschap voelen.
Ik kijk in haar ogen en staar naar het stippeltjespatroon, waar ik inmiddels aan gewend ben.

Het valt me op dat haar mondhoeken lichtjes omkrullen als ze praat. En als ze lacht kun je bijna 32 tanden tellen, zo breed lacht ze. Wat me ook opvalt zijn de spikkeltjes in haar helderblauwe ogen. Ze lijken een patroon te volgen, wat eigenlijk best creepy is. Of zouden alle mensen dat hebben? Het is me nog nooit echt opgevallen.

“Dan mag u nu de ringen omdoen.”
Ik pak de goudzilveren ring aan en glimlach even naar Mimi, die straalt van geluk om de rol die ze mag vervullen. De ring glijdt perfect over de slanke, bleke ringvinger.

“Hey,” begin ik. “Gefeliciteerd met je prijs. Je hebt hem helemaal verdiend.”
“Ja, vind je?”
“Eh, sorry, ik kende je eigenlijk nog niet.”
“Avril lavigne.” Ze steekt lachend haar hand uit en ik schud hem. Ze heeft mooie lange slanke vingers.

Avril pakt de andere ring van het kussentje af en glimlacht ook naar Mimi, die daarna weer stralend weg huppelt. De ring zit als gegoten, hoe kon het ook anders?
Er wordt een wit boekje tevoorschijn gehaald. Ons huwelijkboekje. We moeten tekenen. Na ons gaat Vanessa en daarna Matthew. Hij lijkt gegroeid. Nee, hij is gegroeid sinds de eerste keer dat ik zijn gezicht zag.

"Come in, ik ben vandaag naar mijn ouders gekomen zoals je ziet. Ik woon zelf in NY, maar dat is zo ver. Kom verder."
Ik volg haar naar binnen en kijk om me heen. In de gang staat een oud bruin kastje met een lila vaas erop en een paar fotolijstjes. Ik zie een foto van twee meisjes en een jongen en neem aan dat dat Matthew en Michelle zijn.

Alles komt weer terug, alles. Avril pakt mijn arm vast en ik weet dat alles ook bij haar terugkomt. Onze ontmoetingen, toen ze mij vertelde dat ze op meisjes viel, hoe de rillingen over mijn rug liepen bij elke aanrakingen…

"Ikvalopmeisjes."
Er gaan zo'n duizend dingen tegelijkertijd door me heen. Maakt ze een grapje? Zou ze mij ook leuk vinden? Gaan we later trouwen?

“U mag nu de bruid kussen.” Ik hoor twijfel in de stem van de ambtenaar. Het heeft er vast mee te maken dat ze denkt dat er twee bruiden zijn. Maar er is er maar één, en dat is de mijne.
Ik kan niet meer wachten, lijkt het wel. Ik druk mijn lippen op die van Avril, niet wild, maar teder. Ze slaat haar handen om mijn nek, en ik de mijne om haar heupen. Ik kan de liefde voelen.

Ik merk dat haar hand nog steeds op mijn knie licht. Ze ziet er zo onweerstaanbaar uit. Ze blijft me aankijken. Ik beweeg mijn hoofd een heel klein beetje dichter bij en zij doet hetzelfde. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin maar twijfel. Misschien wil zij mij wel helemaal niet zoenen. Wat als ik haar zoen en zij mij niet wou zoenen? Zou ze boos worden? Zou ze me uitlachen? Wat nu?
Ik wil iets zeggen, maar voor ik heb bedacht wat voel ik hoe ze haar zachte lippen op de mijne drukt en me een lief kusje geeft. Ik houd mijn ogen dicht en geef haar nog een paar kusjes. Dan beweegt ze weer iets naar achter en doe ik mijn ogen open.

Als ik mijn ogen open, kijk ik recht in het gezicht van mijn prachtige vrouw. Ik kan me geen moment voorstellen waarop ik gelukkiger ben geweest. Niet het moment dat ik een platencontract kreeg of voor het eerst applaus in ontvangst nam. Want zelfs muziek is niet zo goed voor mij als Avril Lavigne is.
“Ik houd van je,” fluistert ze in mijn oor. Niemand kan het horen, omdat iedereen in zijn handen klapt. Sommigen fluiten.
“Ik houd ook van jou, Abbey. Ik houd ook van jou. Voor altijd en eeuwig.”







~*~
Thank you, dear reader, thank you. And thank you, As The World Turns, for all your weddings I could copy-cat.