-005-

'Wow' zegt Caitlin. We zitten op hetzelfde bankje in het park waar ik Christian ook heb ontmoet. Ik heb Caitlin net over alles verteld. 'Moeilijk'zegt ze. Er staan denkrimpels op haar voorhoofd. 'Moet ik meegaan?' vraagt ze. 'Als je me daarna nooit meer wil zien, kan je dat doen'zeg ik glimlachend. 'Hmm...Je weet dat als er iets is, je altijd bij ons langs kan komen hè?' Ik kijk haar dankbaar aan en knik. 'Ik ga' zeg ik en ik sta op. Caitlin geeft me een knuffel. 'Hou je taai' fluisterd ze.

Eenmaal thuis aangekomen is Loïs er niet. 'Loïs!!??' gil ik voor de zoveelste keer, maar ik krijg geen antwoord. Ik pak een glaasje cola en ga aan de keukentafel zitten. Op de bank durf ik niet meer te komen sinds ik daar die naakte man zag. Er ligt een stapel post op tafel, een paar half gesmolten kaarsjes, en Loïs fietssleutel. Als ik mijn glas leeg heb gedronken sta ikk sta op, waardoor ik tegen een plastic tasje aantrap. Uit nieuwsgierigheid pak ik het op. Er zitten allemaal kleine zakjes in met wit poeder. Bah, is ze ook nog aan de drugs. Ik loop naar buiten met de zak. Ik weet dat ik het beter niet had moeten doen maar de eerste de beste zwerver die ik tegen kom duw ik de zak in zijn handen en ik sprint terug naar huis. Durft ze wel. Eerst al die mannen over de vloer, nu ook nog drugs... Was mama er maar. Er stromen weer tranen over mijn wangen. Ik word boos opmezelf en begin alleen maar meer te huilen. Dan hoor ik de voordeur open gaan. Ik schrik en ren naar boven, naar "mijn" kamer. Waar ik voorlopig zal blijven.