Chapter OO5

Plots stopte het konijn met rennen, draaide zich nog even om, keek me uitdagend aan, en sprong in een hol. Ik liep erheen, terwijl ik een klein holletje verwachte, maar het was zo groot dat ik uitgleed en erin viel. Achter het konijn aan.

Om me heen zie ik van alles, maar het meeste gaat te snel om te beseffen. Hoelang ik al val weet ik niet, maar tijd doet er al niet meer toe.

Een knal. Langzaam open ik mijn ogen, kijk rustig om me heen, maar ik zie niet veel. Als ik probeer op te staan om beter te kunnen kijken, kom ik erachter dat ik op het plafond sta en val naar beneden. Bang voor wat er komen gaat als ik weer op zal staan, blijf ik liggen. Als ik na een tijdje toch de moed heb verzamelt op te staan, kan ik voor het eerst bekijken waar ik nu eigenlijk ben. Een oude grouwe kamer. Met alleen maar deuren. Kleine deuren, grote deuren. Lelijke deuren, mo… Lelijke deuren dus. Ze zijn in ieder geval niet open te krijgen. Maar pas dan zie ik het tafeltje dat in het midden van het kamertje staat. Ik loop ernaar toe en zie dat er een sleutel op ligt. Fijn. En hij past natuurlijk pas op de laatste deur die je probeert… Maar hij past op geen enkele deur. Alleen het allerkleinste deurtje is nog over, maar daar pas ik nooit doorheen. Zelfs niet als ik die anorexia van vier jaar geleden had doorgevoerd. Ik stop de sleutel in het sleutelgat en zie hoe het deurtje voor me bijna automatisch openvliegt. Ik weet nog net mijn hoofd erdoorheen te proppen. Maar verder kom ik niet. Wanneer ik mijn hoofd er weer uithaal, sluit het deurtje zich vanzelf weer. Dubbelfijn. Boos ga ik op het tafeltje zitten, maar voel dat ik iets omstoot. Ik kijk om en zie een flesje van tafel rollen, maar net op tijd weet ik het op te vangen en bekijk het aandachtig. Nee, eigenlijk niet. Ik kan mijn aandacht niet zo lang op oninteressante dingen houden. Maar schijnbaar net lang genoeg om me te bedenken dat ik dorst heb. Er staat ‘Drink Me’ op het flesje. Dan zal het ook wel drinken zijn. Ik draai de dop eraf en neem een grote slok.
Ieol.