Chapter OO4

En dan stop ik met rennen. Ik zag iets. Ik zie de hele dag al dingen. Het ritselt steeds door de struiken. Eerst dacht ik dat het gewoon vogeltjes waren, maar dat is het zeker niet. Ik zie het. Het is heel duidelijk, en kan geen verbeelding zijn. Een konijn met een jasje aan, en het houdt een klokje vast, en wijst daar naar. Maar dan wordt ik afgeleid door een soort gegiechel vlak achter me. Het vriendje van mijn zus staat te zoenen met een of ander vaag meisje. Op eens ziet hij me en duwt haar snel van zich af, terwijl hij probeert te doen alsof er niets aan de hand is. Ik haat mannen. Ik draai me weer om en zie het konijn nog net de bocht om gaan. Snel ren ik erachteraan. ‘Je gaat het toch niet aan je zus vertellen, hé?’ schreeuwt hij me nog snel, hopeloos na.
Op de een of andere manier kon ik nu veel sneller rennen dan normaal. Ik heb totaal geen conditie. Maar daar had ik wel een verklaring voor. Ik was in slaap gevallen. Ik droomde. Anders kon ik die rare dingen niet zien. Dat had ik nog nooit gehad, en dat zou betekenen dat ik echt gek ben. Ik wordt straks gewoon wakker in mijn lekkere warme bedje en is er niets aan de hand. Geen Pieter, geen verlovingsfeest, geen bruiloft.
En toch voelde dit anders.