Hoe de dood te overleven.

JACOB BLACK P.O.V.

Het is vreemd hoe je wereld van het ene op het andere moment helemaal op zijn kop kan worden gezet.
Tot enkele seconden geleden was ik de gelukkigste man op aarde.
Ik had het mooiste meisje ter wereld gekust en dat meisje had mijn ring gedragen. Ik had haar gezegd dat ik van haar hield, haar gezworen dat ik nooit van een ander houden zou en zij had mij ergens mee lopen pesten.
Ik wist niet wat ze voor me verborgen hield. Ik had het nu vast wel geweten als ze niet had gezien waar we nu allebei geschokt naar staarden. Ik had de jongen eerst niet in de gaten gehad, maar nu zag ik hem overduidelijk.
Hij was lijkbleek. Zag er uit alsof hij zo uit een modeblad was gestapt en had bloedrode ogen. Ik bestede vooral aandacht aan zijn houding. Om de een of andere reden schreeuwde iedere vezel in mijn lijf dat hij me wauw aanvallen. En instinctief wist ik wat hij was.
Een vampier.
Dat besef drong tot me door midden in een andere zin. Ik had hem eigenlijk willen vragen wat hij daar in godsnaam aan het doen was maar dat hoefde niet meer. "maak dat je wegkomt! Ik regel dit!" schreeuwde ik tegen Bella.
Ik keek het monster tegenover me strak aan. Ik hoorde hoe Bella zo ver mogelijk bij ons beiden vandaan bewoog. Ik dacht aan mijn vader, mijn vrienden,...Aan mijn Bella. Het aller liefste, mooiste, meest geweldige meisje...Nee, ze was geen meisje meer. Ze was bijna twintig.
Ze was al een vrouw. En binnenkort mijn vrouw. En hij zou haar niet van me af nemen.
"Help!!!" schreeuwde Bella naar het strand. God, ik was Em en Quil helemaal vergeten. Die waren onderweg naar hier.
"Koude wezens! Em, Quil help!"
Ik zou het dus maar even vol moeten houden. Quil en Em zouden begrijpen dat er iets mis was...Hopelijk kwamen ze op tijd. Ik probeerde me alles te herinneren wat ik ooit over vampiers had gehoord. Ik zou moeten veranderen. Dat was onze enige hoop. Ik maakte mezelf zo kwaad mogelijk. De vamp lachte vol leedvermaak en liet me zijn tanden zien.
"Ik wil niet rot doen hoor vriend. Maar binnenkort is dat mooie meisje daar van mij. En jij kan daar helemaal niets aan veranderen."
Hij wilde Bella hebben? Niet vermoorden maar hebben?
Natuurlijk ze was bloedmooi, ik had aanvaard dat ze gewild was. Maar deze idioot mócht haar niet willen. Ze was van mij en dat zou ze altijd zijn. Hij mocht haar geen pijn doen...Ik trilde over mijn hele lijf.
Ik wist dat ik het zo goed deed. Ik voelde hoe ik uit elkaar knalde.
De vamp was te geschokt om meteen te reageren en daardoor kon ik hem op de grond vast pinnen. Hij was alleen sterker dan ik had verwacht.
Hij duwde met zijn voeten in mijn maag en ik vloog meters door de lucht. Maar ik wist me nog net op tijd te draaien zodat ik weer op mijn poten terecht kwam. De vamp keek even naar Bella en gooide haar een handkus toe.
"Ik kom zo bij je liefje. Eerst even de hond uitlaten," zei hij schalks lachend. Hoe durfde hij haar liefje te noemen. Dat mocht niemand behalve ik. Bella keek doodsbang toe hoe hij weer op me af sprong.
Ik ontweek hem en hapte naar zijn keel.
Hij was goed. Als ik met een iets minder ervaren vampier had gevochten was hij al lang dood geweest.
"Doe geen moeite. Ik heb drie eeuwen ervaring. Tegen mij win je niet. Waarom geef je het niet gewoon op? Dat is veel makkelijker. Dan hoeft dat mooie meisje niet te lijden onder jouw dood."
Zei hij DRIE eeuwen? Als het een gewoon gevecht was geweest dan had ik het meteen opgegeven, maar dat was het niet. Dit ging om Bella.
En dus vocht ik door. We vielen nog vaak naar elkaar uit en misten steeds net.
Jake? Ben jij dat?
Em? Quil? Zijn jullie ook veranderd?
Ja, we hoorden het gegrom en...
Ik zag wat ze bedoelden. Ze hadden zich ongelofelijk veel zorgen gemaakt en de gedachten dat ze te laat zouden zijn en zowel mij als Bella kwijt zouden zijn was hen teveel geworden.
Hoe ver zijn jullie?
We doen ons best, nog even vol houden. We zijn er binnen de minuut.
Op datzelfde moment zag ik de vamp nog eens een verlekkerde blik op Bella werpen.
"Ik kan niet wachten tot ze van mij is. Ik zal zo veel lol met haar beleven..." mompelde hij met een bijna bezeten blik in zijn ogen en dan een sadistisch lachje naar mij.
Het was teveel in één keer denk ik.
De gedachten van Embry en Quil die ik plots kon horen en die afschuwelijke opmerking van de vampier. Ik was even afgeleid en op dat moment sloeg hij nog eens toe. Ik voelde een snijdende pijn in mijn arm en kreunend van de pijn belande ik op de grond in mijn menselijke gedaante.
"Jacob? Jacob? Niet dood gaan. Alsjeblieft Quil en Embry zijn onderweg niet doodgaan."
Dat wist ik, maar ik wist ook dat het voor mij te laat was. Mijn rol was gespeeld. Ik kon Bella nog maar één ding geven.
Een plan B. Voor het geval dat híj haar te pakken zou krijgen.
Ik moest haar behoeden voor de toekomst die hij haar wilde geven. "Bella,...Bella, als het slecht met je afloopt moet je me iets beloven..." Ze keek me doodsbang aan.
Ik kende maar één familie goede vampiers die haar zou kunnen helpen. En ik hoopte dat het feit dat ze geen mensen dode betekende dat ze menselijker waren dan de meeste anderen.
"Wat? Hoe bedoel je?" De vampier die me net gebeten had stond glimlachend naar haar te kijken. Verlekkerd, begerend en genietend van haar verdriet en angst.
"Als hij je te pakken krijgt moet je zo snel mogelijk naar de Cullens dat zijn de vegetarische vampiers uit die legende die ik je vertelde..." We hadden haar de legendes verteld. Toen geloofden we er zelf nog niets van. Ze had geïnteresseerde geluisterd naar onze verhalen. Billy had mij het verhaal laten vertellen. Hij en de andere oudsten hadden het toegestaan omdat Bella praktisch lid was van de familie.
Anders hadden we het haar ook verteld, maar Bella vond dat het zo hoorde. We hadden haar alleen niet al te veel details verteld.
"Jacob, zeg dat alsjeblieft niet alsof je dood gaat. Alsjeblieft..."
Op dat moment hoorde ik Embry en Quil aankomen. De vamp sloeg op de vlucht en mijn vrienden renden achter hem aan.
"Ik hou van je Bella. Meer dan van wat dan ook."
"Ik ook van jou Jake, Jake ik..."
"Bella wil je iets voor me doen?" vroeg ik. Ik had niet veel tijd meer. En ik had me net bedacht dat er voor mij nog één uitweg was.
Ze knikte. "Kus me. Wil je me alsjeblieft nog een laatste keer zoenen?" Ik zou haar hoe dan ook nooit meer in mijn armen kunnen houden, of haar lippen kunnen voelen, maar ik wilde nog wel een laatste kus. Was het zo egoïstisch om dat te vragen?
Bella, boog haar gezicht dichterbij en drukte haar lippen op de mijne. We zoenden met meer vuur dan ooit tevoren.
Zelfs die ene nacht toen we onze verloving hadden gevierd kon niet tippen aan deze kus. Ik was blij dat ik het haar had gevraagd. Zo had zij ook een mooie laatste herinnering aan mij. Ik focuste. In de legendes kon het...De Quileute hadden het nooit meer gedaan sinds Taha Aki opperhoofd was maar in theorie moest het toch kunnen? Ik concentreerde me heel diep. Ik was me er maar vaag van bewust dat Bella mijn hand nam en hem eerst op haar hart legde en dan over haar buik liet gaan. Ze stopte even om iets in mijn oor te fluisteren. Maar ik was er al niet meer helemaal bij. Ik voelde hoe mijn bewustzijn mijn lichaam verliet. Ik hoorde haar woorden heel vaag. Alsof we beiden aan een ander eind van een lange tunnel stonden. "Jake...ver...van je." Ik kon er geen touw aan vast knopen. Ik hield mijn ogen gespannen dicht, maar dat dat kon betekende toch dat ik ze nog had? Alleen voelde het een beetje vreemd. Mijn lichaam voelde nog wel hetzelfde aan alleen lichter. Ik opende mijn ogen. Of beter ik gaf mezelf mijn zicht terug. Ik was op dezelfde plek. Alleen zag ik alles plots heel anders. Ik zag Bella nog steeds, alleen helderder dan ooit tevoren. Het leek alsof ik tot op dat moment alleen maar naar een beeldscherm had gekeken waar ruis op zat. Of nee, het was niet zo dat ik scherper zag. Ik had alleen geen last meer van alle afleidingen die er anders waren.
Zon in mijn ogen, te weinig licht, regen, wind en alle andere dingen waar ik anders nog meer naar keek.
Nu zag ik haar duidelijk.
Zonder dat ik aan iets anders aandacht bestede. Ik zag iedere traan op haar wangen, ieder afzonderlijk haar op haar hoofd. Ik zag alles tot in detail. Mijn hele geest was op dat moment vervuld met alleen dat beeld. Omdat alleen zij er op dat moment toe deed.
Daarna keek ik naar de rest van de omgeving. Ik zag de jongen in haar armen en ik herkende mezelf. Niet meteen, het duurde een halve seconde voor ik wist waarom hij me zo bekend voorkwam. Als mijn geest niet zo helder was geweest had ik me vast langer afgevraagd waarom Bella in hemelsnaam huilde met een andere jongen in haar armen.
De emoties waren er ook nog. Het was niet zo dat ik plots in een koude computer was veranderd. Nee, ik had alleen geen last meer van lichamelijke beperkingen.
Alle emoties, herinneringen en een hoop verlangens waren er nog.
"Bella?" Embry en Quil waren terug.
"Is...Is hij...?" Bella knikte en barste in snikken uit. Embry sloeg zijn armen troostend om haar heen. En ook Quil sloeg een arm over haar schouder ze probeerden haar te troosten. Ik wist dat ze vonden dat Bella hen eerst nodig had en dat ze dan pas recht hadden op hun eigen verdriet. Ik nam me voor hen zo veel mogelijk te helpen.
Ik zou er persoonlijk voor zorgen dat Bella weer gelukkig zou zijn.