Hoofdstuk 5

'Mag ik misschien hier bij komen zitten?' Hope keek naar de vier jongens en het ene meisje die in de coupe zaten. Ze was al bijna de hele trein door gelopen maar er was bijna geen plek meer voor een meisje. De blonde jongen keek haar arrogant aan terwijl de twee dikke jongens waar hij tussen in zat hem de hele tijd beukte tijdens hun gevecht om de laatste chocokikker.
'En jij bent?' het de jongen met het blonde haar had zijn mond open getrokken.
'Fijn, als je zo gaat beginnen kijk ik wel of ik nog ergens kan zitten.' het meisje draaide zich om, na dat ze haar lange, rode haar over haar schouder zwiepte en liep verder door de trein. Ze had geen zin in jongens die zich arrogant tegenover haar zouden gaan gedragen, die had ze in het begin al genoeg op Durmstrang gehad. Tot Victor het voor haar ging opnemen. Ze zag een coupe waar maar drie kinderen zaten. Ze schoof de deur open en twee van de jongens keken op.
'Mag ik misschien hier komen zitten? Bijna alles is vol.' de laatste jongen keek haar ook aan.
'Natuurlijk. Ik ben trouwens Fred. Die lelijkerd naast me is George, mijn broer.' ze zag de andere roodharige jongen met zijn ogen rollen.
'Neem het hem niet kwalijk. Toen hij klein was heeft onze moeder hem op de grond laten vallen, daardoor weet hij het verschil tussen mooi en lelijk niet meer. Maar ik ben dus George Weasley.' de wat donkere jongen rolt met zijn ogen.
'Ik snap nog steeds niet waarom ik met hun bevriend ben. Lee Jordan.' Hope keek ze lachend aan.
'Nou dan denk ik dat ik mijn naam maar moet zeggen he. Hope Snape.' ze keken haar raar aan. Snape was ook de achternaam van hun minst geliefde leraar. Hij gaf posions en had het niet zo op Gryffindors.
'Ben je familie van professor Snape?' ze keek ze vragend aan.
'Nee. Ik weet niet wie mijn familie is. Ik weet alleen dat ik tot mijn derde in Engeland ben opgegroeid en toen naar Durmstrang ben gebracht. Dus daar heb ik voor de rest geleefd, tot ik op mijn tiende, toen heb ik een tijdje bij Viktor ingewoont.' ze keken Hope raar aan.
'Viktor als in Viktor Krum?' ze knikte.
'Hij is mijn beste vriend. Het is echt dat ik beter weet anders had ik echt gedacht dat hij mijn broer zou zijn. Hij is zo beschermend over me.'
'Ik wou dat mijn broers zo voor mij waren.' ze keken allemaal naar de deuropening waar een meisje met rood haar stond.
'Ginny Weasley. Het zusje van die twee idioten daar.' hope keek haar lachend aan.
'Hope Snape. Geen familie van professor Snape. Voor zover ik weet en ik weet weinig van mijn Familie.' ze keek Hope even aan en richte zich toen op de tweeling.
'Mam is vergeten om jullie je lunchpaketten mee te geven hier.' Ginny gooide twee zakjes naar de jongens en liep weer weg. Ze kwam snel nog even terug.
'Leuk je te ontmoeten Hope. Hopelijk kom je bij Gryffindor.' toen liep ze pas echt weg, om eerst langs haar laatste broer te gaan en dan bij haar vriendinnen te gaan zitten.
'Nou dan heb je ons zusje ook ontmoet.' Hope moest lachen om het droge antwoord dat een van de jongens gaf. Ze bestudeerde de jongens even goed, om erachter te komen hoe ze ze uit elkaar kon halen. Ze trokken allebei hun wenkbrauwen op.
'Wat is er?'
'Ik kijk of er een verschil is tussen jullie.' Lee stootte haar aan.
'Dat probeer in nu al een paar jaar, het lukt me nog steeds niet.' Hope rolde met haar ogen.
'Jongens hebben ook geen oog voor detail.' ze keek weer naar Fred en George. Die keken haar weer lachend aan en gingen verder praten met Lee. Na een half uur zag Hope het opeens.
'Ik weet het! Jij hebt een grotere neus.' de jongens in de coupe schoten in de lach.
'Nou! Niet lachen, het is echt zo.' Hope begon te pruilen.
'Ah, nou moet je niet gaan huilen.' Hope moest lachen.
'Nee, zo snel huil ik niet hoor. Want als je huilt lachen de jongens van Durmstrang je toch alleen maar uit.'
'Ah' de drie jongens sloegen elk een arm om haar heen.
'Oké, jullie zijn dus aanhankelijker dan op Durmstrang. Jullie lijken net op de kat van Viktor.' ze keken Hope met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Wat, Viktor heeft een kat. Heeft hij van zijn moeder gekregen drie jaar geleden en hij heet Fluffy.'
'Je liegt.' Hope keek ze droog aan.
'Ja ik lieg. De kat van Viktor heet Poes.' de jongens keken haar droog aan.
'Wat. Die naam heb ik bedacht hoor!' de drie jongens begonnen nog harder te lachen.
'Ik ga me omkleden.' Hope liep de coupe uit, richting de wc. Tussen de spullen in haar tas keek ze af ze alles van haar uniform wel bij zich had, maar doordat ze niet oplette waar ze liep belande ze op de grond toen ze tegen iemand aan liep.