30

'Ik ga weer naar beneden.' Zei mijn broertje na Justins rondleiding Ik keek hem boos aan en hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Ik keek hoe mijn broertje de trap afliep. Toen hij uit mijn zicht was, draaide ik me langzaam om naar Justin. 'Zullen we naar mijn kamer gaan?' Vroeg hij wijzend naar zijn deur. Ik knikte en liep ongemakkelijk achter hem aan naar binnen. Hij ging op zijn bed zitten en ik ook. Er zat een halve meter tussen ons, misschien zelfs meer. 'Gaat het wel?' Vroeg hij terwijl ik naar mijn handen aan het staren was. Hij schoof een stukje naar mij toe en sloeg zijn arm om mij heen. 'Wat is er?' Vroeg hij toen ik geen antwoord gaf. Ik keek op en keek in zijn bezorgde, bruine ogen. 'Ik wil je het uitleggen, maar ik kan het niet.' Antwoordde ik. 'Probeerde het maar.' Drong hij aan met een lieve stem. Ik zuchtte en begon naar de juiste woorden te zoeken. 'Ik voel me hier niet goed bij.' Zei ik als eerst. 'Bij wat?' Vroeg hij. 'Nou, eigenlijk sinds dat ik hier ben.' Mompelde ik en ik voelde zijn arm wegglijden. 'Licht het aan mij?' Vroeg hij en ik knikte. 'Ik denk het wel.' 'Ow.' Fluisterde hij. Er viel een onaangename stilte en ik werd er nog nerveuzer van. 'Waarom?' Vroeg hij en ik zuchtte weer. 'Ik weet het niet, Justin. Sinds ik hier ben, wil ik weg. Ik voel me hier niet goed bij.' Zei ik eerlijk en hij keek me geschrokken aan. 'Nee, please Jess. Niet weggaan. Niet doen.' Zei hij en hij keek me ontzettend verdrietig aan. Er ging een schok door mijn lijf heen toen ik zijn gezicht zag. Ik deed hem pijn en dat was het laatste wat ik wilde doen. 'Het spijt me Justin.' Zei ik en zijn ogen werden groter. 'Waarom? Waarom ga je weg?' Vroeg hij. 'Ik ga niet weg. Het spijt me alleen heel erg, wat ik je nu aandoen. Dat ik zeg dat ik me niet fijn voel om bij jou in de buurt te zijn.' Hij knikte en keek naar zijn handen. 'Justin, ik wil je geen pijn doen, echt niet.' 'Je doet me geen pijn.' Zei hij en hij probeerde zich sterk te houden. 'Lieg niet, Jus. Het maakt het alleen erger, voor jou en voor mij. En ik wil me helemaal niet zo voelen. Ik haat het gevoel. Ook omdat ik niet precies weet waarom ik me zo voel.' Hij keek me weer aan. 'Mag ik iets doen?' Vroeg hij. 'Uhm, wat?' 'Dat merk je zo wel, als ik het mag doen.' 'U-uhm. Okay, denk ik.' Ik zag aan hem dat hij aarzelde en twee seconde later voelde ik zijn zachte lippen op die van mij. Dit had ik zeker niet verwacht.