Laura Ana Jones.*

De geur van het eten smeulde door de ruimte tussen ons, ongemakkelijke blikken waren al duizend keer gewisseld. Mijn vork gleed langs alles op mijn bord maar niets verdween in mijn mond. Ik voelde me schuldig. Ik at zijn eten, in zijn huis, in zijn leven. Ik hoorde hier niet, maar vreemd genoeg, wilde ik het wel heel graag. “Zenuwachtig voor morgen?”
Hij probeerde mijn moeder en stiefvader zo veel mogelijk te vermijden, zocht hopeloos naar onderwerpen die me niet deden huilen. “Beetje wel, denk ik…” mompelde ik afwezig. Mijn gedachten zaten bij de lege kleerkast. Als er iets was dat ik geleerd had van High School, dan was het dat een eerste indruk de enige was. Hij zag dat iets anders me bezig hield en schoof zijn bord opzij, tikte voorzichtig tegen mijn hand aan en glimlachte aanmoedigend. Ik zuchtte,”ik heb niets om aan te doen…” mompelde ik. Hij fronste. Dat was duidelijk een onderwerp dat hij niet begreep. “Ik weet iets,” grijnsde hij en stuurde iemand een sms. Ik keek hem vragend aan maar zijn blik zei me dat alles wel duidelijk ging worden. “Eet,” moedigde hij aan. Dat gevoel was terug, dat bijtende gevoel dat ik had toen ik hier toekwam een paar uur terug. Onwetendheid voor wat ging komen. De tijd tikte verder en een half uur later had hij het opgegeven om me te laten eten. De schuld keerde weer. Het was moeilijk. Ik schrok op uit mijn trance door iemand die op de deur klopte. Zijn grijns maakte me enkel nog meer ongerust. “Laura, kom binnen. Waw, das een hele grote tas….”
Een kleine gedaante gleed binnen, haar ogen als schoten. “Jij moet Samii zijn!” grinnikte ze en liep op me af. Het liefste van alles wilde ik schreeuwen, rennen en me verstoppen maar voor ik mijn lichaam kon bewegen, had ze mijn hand al genomen. Will glimlachte goedkeurend en verdween in de keuken. “Ik ben Laura Ana Jones, maar de meeste noemen me LA!”
Ik knikte, gewoon om iets te doen. Ze bleef even versteend staan en haalde dan diep adem. “Sorry, ik moet rustig zijn… soms voel ik me gewoon…” ze zocht naar een woord. “Gek…” hielp ik. Ze glimlachte en gaf een knik.
“Will stuurde me dat je misschien wat kleren kon gebruiken voor morgen… is hij echt je oom?”
Haar nieuwsgierigheid deed me lachen. “Ja, hij is aardig!”
Ik probeerde me niet voor te stellen wat er door haar gedachten ging maar ze gaf er me de kans ook niet voor. Ze begon haar enorme zak te legen, kleren vulden de tafel zodat geen stukje houd meer zichtbaar was. “Zit je in Will’s glee-club?”
Ze knikte en ging ongestoord verder,”eerst was het om mijn punten omhoog te krijgen maar na een tijd begin je er van te houden. Glee is als een verslaving waar je niet vanaf kunt… hier!”
Ze gooide een jurk naar me toe en keerde zich terug naar me toe,”past bij je huidskleur!”
“Hij is prachtig, mag ik hem echt lenen?”
Ze fronste,”nee! Je mag alles hebben!”
Ik voelde de lucht uit mijn longen glippen en zocht naar woorden. “Het is oké, het zijn oude dingen! Je kan ze beter gebruiken dan ik!”
Ik slikte, beet in mijn onderlip en schoot naar voor, omhelsde haar kort. “Dankje,” fluisterde ik zacht. Ze gniffelde. “Geen probleem, ik moet terug. Mijn moeder zal me missen!”
Ik liet haar langzaam los en zag haar naar de deur lopen. “Tot morgen. Morgen, Meneer Shue!”
Ze zwaaide en verdween. “En?”
Ik grabbelde alle kleren bij elkaar, snelde naar voor, kuste zijn hoofd en rende naar mijn kamer. “Dankje Will! Slaapwel…”
Ik wist zeker dat hij lachend zijn hoofd zou schudden maar was te opgelaten om terug te gaan. Mijn wereld lichtte net iets meer op per seconde die verstreek.