Troost

Ik keek naar de brandende resten van mijn dubbelganger.
Ik had hem samen met Bella aan stukken gescheurd en verbrand.
Bella stond aan de kant van de rivier met haar armen over haar buik.
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Wat zeg je tegen iemand die haar ongeboren kind en haar verloofde verloren heeft en nu zelf het eeuwige leven heeft, waarschijnlijk binnenkort boven aan het gezocht lijstje van de volturi zal staan en nergens heen kan.
Hoewel...dat laatste hoefde niet het geval te zijn. Als ze wauw kon ze met mij mee naar mijn familie, of ze kon voortaan samen met mij reizen. Dan konden we elkaar gezelschap houden. Ik zag haar schouders schokken. Ze huilde.
Of toch de vampier versie daarvan. Ik zag haar betraande menselijke gezicht weer voor me en dat deed mijn menselijke instincten oplaaien.
Ik ging naar haar toe en sloeg mijn armen troostend om haar heen.
Ik wreef met één hand over haar rug en de andere plaatste ik op haar hoofd. Ze sloeg haar armen om mijn nek en begon nu echt hevig te snikken.
"Sht, stil maar...Het is oké, niemand zal je nog pijn doen...Ik ben er, sht...Kalm maar," suste ik terwijl ze verder snikte. Toen haar ademhaling weer wat gekalmeerd was maakte ik me klaar om haar los te laten maar ze trok me dichter tegen zich aan.
"Oh, Edward..." fluisterde ze.
"Ik mis hem toch zo vreselijk...En niet alleen hem maar ook mijn vrienden, mijn ouders de anderen uit het reservaat...Ze waren zo'n beetje familie voor me....Quil en Embry die me beschermden en er altijd voor me waren als ik ze nodig had...En de stamoudsten die me zo veel mogelijk vertelden over vampiers...Ze deden allemaal zo vreselijk hard hun best om het wat makkelijker voor me te maken. En ik heb gefaald...Hij heeft me te pakken gekregen...Jake is voor niets gestorven en de moeite van Embry en Quil was te vergeefs. Mijn kindje...Mijn kleine Abby of EJ...ik heb nooit geweten wat het geworden zou zijn," snikte ze.
"Bella, dat is niet waar. Het was niet voor niets. Ze hebben je alles verteld wat ze wisten over vampiers in de hoop dat jij het makkelijker zou hebben mocht die...die...dat ding langs de andere wolven kunnen komen. Ze hebben je verteld dat je anders kon leven, hoe wispelturig nieuwelingen waren, hoe hevig de dorst...
Dat was allemaal voor het geval dat. Zodat jij een goede vampier kon zijn mocht het zover komen. En Bella...Ik zweer dat er nog nooit een nieuweling was die zonder hulp zo goed zijn of haar zelfbeheersing wist te bewaren. Carlisle weigerde ook mensenbloed te drinken, maar als hij in zijn eerste weken in één kleine ruimte was gezet met een mens...Ik weet zeker dat hij zelf zou moeten toegeven dat hij dat niet gered had.
En jij moest niet alleen naar die kinderen kijken je moest er ook voor zorgen, ze eten geven, ze troosten,... Ik weet zeker dat als je vrienden uit het reservaat zouden horen hoe geweldig je het doet ze trots op je zouden zijn."
Ze snikte nog even verder, en ik probeerde te bedenken hoe ik me hierbij voelde. Met haar in mijn armen.
De schok die door me heen was gegaan toen ze mijn naam zei. Het zou lastig worden die gevoelens te verbergen. Bella had me nu nodig. Ze had nood aan een schouder om op uit te huilen, een luisterend oor. Iemand die ze kon vertrouwen na al die maanden van angst.
"Ik ben zo blij dat ik je heb ontmoet Edward...Als jij er nu niet was geweest..."Haar stem was nu weer normaal.
Dit was de eerste keer dat haar stem niet vol zat met de een of andere emotie. Het had iets apart. Haar stem was elke keer heel anders.
Als ze boos was klonk haar stem als de brul van een leeuwin die haar welpen beschermt. Machtig, gevaarlijk, maar ook volledig gerechtvaardigd in haar woede zodat het toch mooi klonk.
Als ze verdriet had dan klonk haar stem als de treurzang van een koor sirenes. Betoverend en hartverscheurend.
En nu klonk haar stem als het vogelgezang dat je kon horen tijdens een ochtendwandeling. Alledaags maar toch verrassend en mooi om naar te luisteren.
"Bella," Fluisterde ik.
Ik zat nog met dat idee van eerder in mijn hoofd. Dat ik haar mee kon nemen naar mijn familie, of anders bij haar kon blijven.
"Als je wilt...Kan je met mij mee naar mijn familie...Ik was hoe dan ook van plan daar nog eens langs te gaan en misschien vind je het wel fijn om ze eens te ontmoeten...Maar, als je dat niet wild is het ook goed...Ik kan ook gewoon nog een tijdje hier blijven...Of weggaan als je dat liever hebt..." Ze onderbrak mijn betoog door haar vinger op mijn lippen te leggen.
"Ik zou heel erg graag je familie ontmoeten Edward.
Als ze ook maar half zo aardig zijn als jij dan zijn ze ongetwijfeld de beste vampier familie die er bestaat. En ik heb nog andere vampiers ontmoet dan alleen Johannes en de Volturi." Zei ze met een vriendelijke lach.
En ze gaf me een kus op mijn wang.
Het voelde alsof ik moest blozen en ik onderdrukte de neiging om mijn hand op de plaats te leggen waar haar lippen mijn huid hadden geraakt. Ik had zo'n die-wang-was-ik-nooit-meer gevoel. Ik keek haar verbaasd na.
"Wel...Eh in dat geval. Vertrekken we vanavond,...goed?"
Ze knikte.
"Ik wil nog wat zaken regelen voor we gaan. Kan dat?" Vroeg ze.
"Tuurlijk ik moet ook nog bellen om te waarschuwen dat we langs komen...Eh, Bella?"
"Ja?" Ik aarzelde.
"Moet ik mijn familie waarschuwen om geen vragen te stellen of...?"
Daar dacht ze even over na.
"Het is maar...Ik bedoel ik snap het best als je liever niet meteen alles weer wil oprakelen..."
"Nee, het zit wel goed geloof ik...Als het niet gaat kan jij het verhaal verder vertellen. Toch?" Ik knikte.
Ze lachte dankbaar en draaide zich om.
Ik keek haar na en liet me languit op de grond vallen.
Bella leek me aardig te vinden maar ik wilde haar niet opzadelen met mijn gevoelens voor haar. Ik wilde niet dat ze zich verplicht voelde om van mij te houden of zo. Ze was een heel bijzonder persoon ik wilde haar nooit meer kwijt. En het zou nogal idioot zijn om haar met die gevoelens weg te jagen. De laatste die haar eeuwig bij zich wilde hebben had haar alles afgenomen. En de laatste die echt diepe gevoelens voor haar had was gestorven door zijn sterke band met haar.
Een kind verdorie. Hoorde ik door de bomen galmen.
Een gedachte wist ik metteen maar ik rook geen mens of vampier in de buurt behalve Bella.
Natuurlijk was het een kind...Wat kon het anders zijn dat ze me had willen vertellen...Als ik eraan denk... Ik veerde overeind.
"Wie is daar?" Fluisterde ik. Ik wilde niet dat Bella het hoorde. Verdorie! Was ik hem even helemaal vergeten...Ach, vroeg of laat had ik het hem toch duidelijk moeten maken. Ahum. Gegroet Edward Cullen. Ik ben Jacob Black...