Finelly

 'Tada een cola voor meneer' zei ik overdreven vrolijk.
Ik ging naast hem zitten en hij nam even een machohouding aan en begon weer te praten.
Ik knikte maar wat met mijn hoofd en zei op precies de goede momenten 'ja echt joh?' en 'nee dat meen je niet!'.
Na een tijdje begon het te vervelen we hadden zo ondertussen alles al besproken. Jeetje wat kon dat jong praten zeg.
Gelukkig hoorde ik mijn moeder de dam op rijden. Dat was eigenlijk al een wonder aangezien dat zeker honderdvijftig meter verderop was. Maar ik had altijd al een super gehoor en reflexen en dat soort dingen gehad.
Ik was gewoon superwoman. Maar mijn moeder en dus ook rick was weer thuis dus ik was verlost van Robert. Ik hou van mijn moeder!! Mijn reddende engel!! 'Hè daar zijn ze al weer' zei ik met een gespeeld teleurgesteld gezicht. Terwijl dat ik het zei hoorde ik de gedachten van Robert 'hè waarom moet dat joch nou al thuis komen'. Hij trok er zonder het te weten ook nog een heel raar gezicht bij. Hierdoor moest ik steeds meer moeite doen om niet in lachen uit te barsten.
'Nou het was gezellig joh, maar ik ga naar Rose dus tot ziens.' zei ik en liep het tuinhuis uit op weg naar mijn nicht. Ik zag mijn moeder staan met een serieus gezicht en er stond een emotie in haar ogen die ik niet echt kon plaatsen. Pijn, spijt en schuldgevoel stroomde door haar gezicht heen. Ik had altijd al gedachtes en emoties van mensen hun gezicht kunnen lezen. Maar dit was echt heftig ik voelde het gewoon door mijn eigen lichaam stromen. Lieke' begon mijn moeder' het spijt me erg voor wat ik je nu ga vertellen.' Ik voelde me zwaar ongemakkelijk. What the hell was dit nou weer? Ik had zo een vermoedde dat ik daar snel genoeg acher zou komen.