Let de games begin 5.4

Nu het gevecht bij de Hoorn der overvloeds voorbij was. Kon de schade opgemaakt worden. Of wel wie was er dood en wie was er nog in de strijd voor de titel van de 56ste Hongespelen.
Een aantal mentoren konden de zaal nu al verlaten. Geen van hun tributen was nog in leven en hun schermen waren nu ook uit. er waren tien tributen dood. Uit district drie, vijf, acht en tien had niemand het eerste bloederige slagveld overleefd.
Hovercrafts begonnen de doden te verzamelen en nu klonken ook de kanonschoten voor de doden. Dat werd nu pas gedaan omdat het tijdens het gevecht niet bij te houden was Maar er klonk er voor iedere tribuut een. Quirron telde ze na en kwam ook op tien uit. Alleen wisten ze nog niet precies wie die doden waren dat zouden ze pas aan het begin van de nacht te zien krijgen.
Ook het wedden en sponsoren kwam nu op gang. De mensen van het Capitool en de rest van Panem had nu kunnen zien wat onze tributen in petto hadden. het scherm rechts van ons hield dat bij. Bij grote sponsorbedragen zou de naam er bij komen te staan van wie het schonk. Ook als het van dierbare, of familie van tributen kwam. Maar veel geld om dingen voor onze tributen was er niet. Een fles water of maar een klein stukje brood kon je al gauw vijftig dollar voor neer tellen. Laat staan dat je geld had voor medicijnen of wapens.

Onze tributen waren het oerwoud op het hoger gelegen deel van de arena ingelopen. Niet meer in het zicht van de andere tributen. Ze hadden alle spullen die ze bij de Hoorn hadden mee genomen bij elkaar gelegd. Er lagen echt veel bruikbare dingen bij. Dat hadden voor een groot deel aan Sloan te danken omdat ze als het eerst bij de Hoorn was. De spullen daar waren het meest bruikbaar. Iedereen had een volle fles water. Er zat ook vol op eten in een rugzak. Uit de andere rugzak haalde Sloan iets wat verdacht veel op een EHBO kistje leek.
“Kijk jodium. Jayden, hier kunnen we je wond mee ontsmetten,”zei Sloan. Jodium, een middel dat allang niet meer van deze tijd was. Maar in de arena kwam alles van pas. Ze haalde de lap stof die een beetje rood zag van het bloed er als. De wond was gelukkig niet heel diep. Sloan ontsmette de wond. Jayden keek niet echt happy toen ze dat deed, maar hij moest even zijn tanden op elkaar bijten. Daarna deed ze het verband om wat ook in het kistje zat. Het was niet veel maar net genoeg. Zo te zien zaten er ook wat pijnstillers in het kistje. Maar het Capitool was karig geweest. Want voor de rest zat er niets meer in. “Demian, geef jou hand ook eens,”zei ze. “Wat het is maar een schaaf wond,”zei hij een beetje stoer. “Zelfs hier kun jaar aan dood gaan,”zei ze. Hij gaf toch maar zijn verwonden hand aan Sloan. Ze maakte hem schoon met jodium.
“Wat een rare zonnebril?” zei Quirron en bekeek het ding goed. Sloan begonnen te lachen. “Quirron dat is geen zonnebril. Dat is een nachtkijker. We gebruiken hem bij de oogst als we de nacht door moeten werken,”zei Sloan. “Moeten jullie s’nachts werken?” vroeg ze verbaast.. “Tijdens de oogst maanden wel.” Ze stopte de bril terug in de rugzak
De oogst maanden, dat was hard werken. Ik weet het nog heel goed. Het slaap te kort, de veel te korte pauzes. En zo maar eten voor je zelf houden, betekende je dood in district elf. Maar dat was al lang geleden. Ik werd anders behandeld omdat ik een winnaar was en hoefde niet mee te helpen s’nachts. Maar ik kon mijn district genoten niet in de steek laten en hielp altijd wel mee, maar niemand lette op en ik kon zo hard werken als ik zelf wilde.
Quirron zocht verder in de rugzak en haalde er twee korte staafjes uit. “Vuurstenen!!!” Riep Demian vrolijk. “Daar kan ik wel vuur mee maken.” Ze gaf Demian de stenen.
“Dan kunnen wij wel hout gaan zoeken,” stelde Sloan voor. “Is goed,”ze Quirron.
Ze stonde beide op. “En ik dan?” vroeg Jayden. “Blijf hier bij Demian. Misschien kun je hem helpen, maar jou arm zou nog geen houtblok kunnen houden met die wond.”
Aan zijn gezicht te zien vond hij het niet zo leuk. Maar Quirron had gelijk.
De meiden gingen hout zoeken. Demian begon aan de opbouw van een soort van kamp.
Jayden probeerde zo goed als het kon mee te helpen. Maar werd belemmert door zijn arm. . Op andere beelden was te zien dat. De andere beroepstributen ongeveer het zelfde deden. Alleen dan bij de Hoorn de overvloeds. De jongens van District zes en negen waren ver in het oosten bij de hoge grasvelden. Het meisje van district negen, zat net als onze tributen in het westen alleen op het lager gedeelte van Arena. Ze zat bijna in het uiterste hoekje van de kaar tegen de rotswanden. De rest waalde nog over de kaart.
Nu er geen gevechten meer waren. Vroeg ik me af of ze de beelden die nu gemaakt wel uitzonden werden. Het was nu even al niet meer zo interessant.

“Kom we gaan wat eten,”zei Lexus. Eten nu? Ja, nu was er tijd voor. Het belangrijkste van vandaag was voorbij. Het gevecht bij de Hoorn. We liepen naar het kleinschalige restaurantje van het hoofdkwartier om wat eten te halen. Een aantal Avoxen en hadden voor ons maaltijden gemaakt. Maar rustig eten kon ik niet. het liefst zou ik geen minuut van de spelen willen missen, onze tributen in de gaten houden. Maar we moesten ook voor ons zelf zorgen. “Ik ga terug,” zei ik. “Is goed ik ga nog even met Bart praten,”zei hij en keer langs me heen. Ik volgde zijn blik en zag dat hij Mr. Baruchi in het vizier had. “Tot straks,”zei hij en stond op. Al etend liep ik terug naar de grote zaal en zag toen ik weer ging zitten dat ze vuur hadden en ook hun eerste maaltijd aan het eten waren. Dat was nu nog geen probleem maar het eten zou opraken. Sneller dan zij in de gaten zouden hebben. Dan zouden ze moeten gaan jagen of eten zoeken. De sfeer zou grimmiger worden, en hun vriendschap op de proef gesteld worden. En wat zouden de spelmakers wel niet allemaal van plan zijn?

In de arena werd het langzaam donker. Quirron probeerde de gebroken boog te repareren. Het lukte niet, maar wat wilde ze ook hij lag in tweeën. Dar had je minimaal een potje superlijm voor nodig. Gefuseerd gooide ze hem aan de kant. Demian was met een mes bezig speren te maken van lange sakken. Want veel wapens hadden ze niet. Een stuk of zeven messen, een kort zwaard en een kapotte boog met pijlen. De tijd verstreek, de dag liep op zijn einde. Toen ik tot mijn verbazing een grote smak geld werd gedoneerd. B. Baruchi stond er achter.
O mijn god, het was Lexus gelukt. Hij had Bart overgehaald te sponsoren. Het geld was voor Sloan maar als het pact zou blijven voortbestaan hadden de andere er ook profijt van. Op dat moment kwam Lexus snel de zaal in lopen. “En heb je het geld al binnen?”vroeg hij. “Ja, het staat er op,”en ik wees naar het scherm. “Mooi zo,” zei hij en kwam weer naast me zitten. Het eerste echte geld was binnen. De nacht naderde nu snel en het was tijd om de tributen te laten zien tegen wie ze nog zouden moesten strijden. De hovercraft met een groot scherm hing nu boven de arena. Het volkslied begon te spelen. Daarna verschenen de tributen die vandaag waren omgekomen. Kayla van district drie was nog alleen over. Net zoals Erzy van district zes. Tiaro had zijn mede tribuut de keel door gesneden om dat hij Sloan niet te pakken had gekregen. Finesse en Nina waren ook nog als enige over van hun district. Daan verscheen het Capitool embleem. En het beeld werd zwart.
“Ik hou de wacht wel,” bood Demian aan. Wat de rest goed vond. Sloan ging in zijn hangmat liggen die Demian had gemaakt van de lap stof die hij had mee genomen. Quirron en Jayden gingen samen in een slaapzak liggen. Die ook tussen hun spullen zat.
“Jij kunt nu ook wel gaan slapen,”zei Lexus. Eigenlijk wilde ik niet, maar het had nu geen zin om te blijven. “Is goed, ik zie je morgen,”zei ik. Daarna verliet ik de zaal en ging terug naar het trainingscentrum om te slapen. Als het er van kwam.