6. Moments when I miss my guardian.

Ik word wakker en ik zie dat ik het jack van Gerard nog steeds in mijn handen heb,er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en bedenk me ineens dat ik het briefje nog niet eens heb bekeken dat hij me gistere gaf. Ik vouw het briefje open en zijn 06-nummer staat erop. Niet dat ik hem durf te smsen maar toch was ik blij dat ik op één of andere manier contact met hem kon maken. Ik kijk op mijn wekker, over tien minuten moet ik gaan aankleden maar ik besluit alvast uit bed te gaan. Het jack van Gerard verstop ik want als mama er achter komt dat ik bij iemand in de buurt kom die testosteron aanmaakt behalve papa en Elian is het al foute boel. Ze vind me daar nog veel te jong voor. Het is wel irritant want in Nederland waren mijn pleegouders daar niet zo moeilijk in, maar die waren misschien ook iets TE toelatend met alles, daarom zit ik nu ook hier.

Ik loop naar school en ik ben nog nooit zo bang geweest om Adriana tegen te komen. Ze zal het wel lekker komen inwrijven hoe zwak ik wel niet ben. Gelijk voel ik een soort misselijkmakend gevoel in mijn buik. Ik kom langs Gerard zijn huis maar alle gordijnen zitten nog dicht, hij zal nog wel lekker liggen te slapen. Gelukkig een zorgeloos, als een geliefd persoon over de hele wereld. En wat ben ik? Mensen die me kennen haten me, mijn eigen ouders moesten me niet eens meer. Ik voel tranen opkomen maar ik verzet me er tegen. De hele weg naar school ben ik gelukkig niemand tegen gekomen.

School is afgelopen, gelukkig. Adriana en haar vriendinnen keken de hele dag naar me en zaten daarna met elkaar te smoezen. Het maakte me bang en zodra de bel gaat ben ik zo snel mogelijk weg. Ik voelde het.. ze kwamen er aan. Ik durfde niet achterom te kijken maar ik rende zo hard ik kon. Ik struikelde en mijn arm schaaft langs de stenen van de stoep. Het bloedde en het prikte maar dat is niet mijn grootste zorg. Ze schopte .. ze sprongen op me. Mijn ziel brak.. nog nooit had ik me zo waardeloos gevoeld. Eindelijk stopte ze. 'En je houd je bek trut, want anders zorgen we er voor dat je nooit meer zult kunnen lopen!' Het enige wat ik kon doen was huilen. Toen ze weg waren stond ik op en met pijn in mijn ribben, mijn arm, mijn benen en rug bewoog ik me voort. Ik was dichtbij het huis van Gerard. Ik pak mijn mobiel en het briefje dat in mijn jaszak zit. Ik toets het nummer in en hij gaat over. 'Hallo met Gerard.' Ik hoor een heleboel stemmen en geluid op de achtergrond. 'Hoi..' zeg ik zacht. 'Met wie spreek ik?' 'Jimena..' Door het horen van zijn stem werd ik alleen maar emotioneler. Ik huilde en zijn stem zei rustig 'Waar ben je?' 'Bij je huis' zei ik door mijn tranen heen. 'Ik ben er binnen tien minuten.' 'Oké..' 'Jimena, doe geen gekke dingen.. ik kom er aan oké.' na die woorden hing hij op. Ik slenterde de trap op naar zijn huis en ga op de grond zitten en leun met mijn rug tegen zijn voordeur. Mijn gezicht vertrekt van de pijn. Mijn broek zit onder de bloedspetters van mijn arm, eveneens als mijn shirt. Ik sluit mijn ogen en weer huil ik. Hoe ben ik hier in terecht gekomen? Waar leef ik nog voor? Gedachten spoken eindeloos door mijn hoofd tot ik voetstappen dichterbij hoor komen. Ik open mijn ogen en daar staat Gerard. Hij tilt me op van de grond en ik huil en schreeuw van de pijn in mijn rug. 'Auuuu..' Hij houd me zachtjes tegen zich aan. 'Waarom meisje.. wat doen ze toch met je?' 'Ik wil niet meer Gerard, ik wil doooood... laat me alsjeblieft dood gaan nu!' Mijn ogen waren rood en ik voelde mijn hard steeds verder breken. 'Nee dat mag je niet!'zei hij boos. Hij opent de deur en tilt me op en legt me op de bank. Mijn gezicht vertrekt van de pijn maar ik probeer niet te schreeuwen. Hij pakt een doek en maakt hem nat onder de kraan. Hij gaat op de lege plek op de bank naast me zitten en dept het bloed en het vuil van mijn arm. Ik sla mijn hand voor mijn ogen, het prikte zo vreselijk erg.. Hij houd mijn hand vast en het voelde of er ineens een zonnestraaltje schijnt op mijn gebroken hart. Ik voelde me al wat rustiger worden en keek nu enkel naar Gerard die mijn arm schoon maakt. 'Het spijt me Gerard.' zei ik met een bibberig stemmetje. 'Waarom zei je het niet eerder? Ik haat het om je steeds gewond te zien.' ik kom zachtjes omhoog en de pijn in mijn rug is al iets minder. Ik houd hem in mijn armen. 'Als je zou zien dat ik zwak ben zou je niks meer met me te maken willen hebben.' 'Waarom denk je dat? De eerste keer dat ik je zag wist ik al gelijk dat je speciaal bent en daarom moest en zou ik je weer zien.' Ik kon mijn oren niet geloven. Ik zei niets, ik hield hem gewoon vast zonder hem los te laten. 'Je blijft vanavond bij me slapen en er een leuke avond van maken.' 'Oké' zei ik, al was ik er nu al van overtuigd dat mama het er nooit meer eens zou zijn.