Chapter OO1

‘Moeten we echt gaan?’ Verveeld kijk ik naar de eindeloze weg die we nog moeten afleggen, die nauwelijks zichtbaar is, door de grote file waar we in zitten. ‘Ze merken het echt niet als we niet komen.’ Zeur ik door omdat ik geen reactie krijg. ‘Dat merken ze wel!’ Mijn moeder draait zich boos om naar mij. ‘Ik had je nog zo gezegd nette kleren aan te doen. Ik had zelfs een nieuwe jurk voor je gekocht…’ ‘Die was lelijk.’ Onderbreek ik haar. ‘Wat?’ ‘Niks, laat maar. Ik heb gewoon slecht geslapen oké?’ ‘Had je weer een nachtmerrie?’ zucht mijn moeder. ‘Niet zomaar een nachtmerrie, het is altijd dezelfde.’ Mijn moeder reageert weer niet. ‘Denk je dat dat normaal is? Hebben de meeste mensen niet verschillende dromen?’ En weer blijft het stil. ‘MAM!’ ‘Ik weet het niet! Ik weet het niet.’ ‘Papa zou er wel iets op weten.’ Maar dat negeert mijn moeder. Weer staren we een tijdje voor ons uit. ‘Hier.’ Zegt mijn moeder ineens uit het niets. Ik draai me om naar haar en zie hoe ze het gouden hangertje, dat ze al zo lang als ik me kan herinneren draagt, van haar nek afhaalt en het bij mij weer omdoet. ‘Zo. Je bent prachtig, oké. Kun je nu weer lachen?’ En ik lach de fakeste lach die ik ooit gelachen heb en wend mijn blik weer naar buiten, precies op het moment dat de auto’s weer beginnen te rijden.