68. Almost meeting-time!! :O

“Zeeenuwachtig!” Piepte je. Nog een paar straatjes door en dan was je bij het theater. “Stel je niet aan.” Zuchtte Félicia. “Je gaat gewoon leuke mensen ontmoeten. Denk je echt dat zij anders zijn dan jij? Zij kennen jou ook niet hoor.” “Das waar. Maar dan nog. Ik weet gewoon zeker dat iedereen superprofessioneel is en ik er maar een beetje bij hang. Ik heb de hoofdrol, Fé!” Door de zenuwen zat je de hele tijd aan je nagels te bijten. Félicia sloeg je hand uit je mond. “Houd op nu. Met afgekloven nagels maak je niet echt een goede indruk, wel?” Een goede indruk, een goede indruk. Die woorden bleven maar door je hoofd galmen. Je moest en zal een goede indruk maken op die lui. Met al het doorzettingsvermogen dat je in je had dwong je jezelf je handen op je schoot te leggen. Félicia had nergens last van, uiteraard. Die ging zo lekker naar die slijmbal toe. Terwijl ze je voortduwde floot ze zelfs een vrolijk wijsje. Je kon daar niet zo goed tegen, als je zelf zenuwachtig was, dat je metgezellin dan in een vrolijke bui was. “Jahoe! Daar is het!” Riep Félicia enthousiast. “Joe-pie.” Zei je droog. Félicia stopte abrupt met duwen. “Je moet nu echt even goed luisteren, lief. Jij hebt de hóofdrol, de H-O-O-F-D-R..” Je kapte Félicia af: “Ja dat weet ik nou wel!” Het kwam er wat kwader uit dan je gewild had. “Nou zeg.” Zei Félicia gekwetst. “Ik wilde alleen maar zeggen dat.. Ach laat ook maar.” De hele weg tot aan het theater zeiden jullie niks meer tegen elkaar. Al was dat niet zo lang, het leek uren te duren. “Zo. We wachten hier buiten nog even op Taylor en dan ga ik er ook vandoor.” Was het eerste wat Félicia zei. Het kwam er kil en emotieloos uit. En alsof het zo moest zijn, kwam Taylor daar al aangelopen. Voordat je ook maar hallo tegen hem kon zeggen, was Félicia alweer verdwenen. Ze had je geeneens gedag gezegd. Maar lang kon je daar niet over inzitten, want Taylor was weer bij je! “Hey!” Riep Taylor enthousiast. “Precies op tijd, zie ik.” Hij gaf je een teder zoentje op je wang. “Hoi.” Mompelde je verlegen. “Zeg, was dat Félicia net? Waarom is ze zo gauw weggegaan?” Je trok een gezicht. “Bah, praat me er niet van. Ze gaat naar Justin. Terwijl ze eerst nog zo diep in de put zat. Hij heeft het goed gemaakt, of zo.” Taylor keek je niet begrijpend aan. “Het zal. Laten we maar alvast naar binnen gaan.” Hij sloot het onderwerp Félicia al gauw af. “Goed idee. Ik sterf bijna van de zenuwen, hierbuiten.” Een rilling liep over je rug en opeens was het enige waar je nog aan kon denken de ontmoeting met de cast. Taylor gaf je een bemoedigend klopje op je rug. “Maak je niet druk! Ik ken er ook helemaal niemand.” Je kneep even je ogen dicht. “Hoe weet je dat dan? Het zal me niks verbazen als er iemand bijzit die ook een film met jou gespeeld heeft.” Taylor schudde zijn hoofd. “Ik heb een lijst gekregen.” Je fronste je wenkbrauwen. “Oké, vaag. Daar hebben ze bij mij blijkbaar ‘eventjes’ niet aan gedacht. Net als ze me niet gebeld hadden. Of wel. Of niet.” Het onbekende nummer spookte nog even rond in je hoofd. Misschien was het het castingbureau, maar dat hoefde niet per se. Anders hadden ze je heus wel opnieuw gebeld. “Ach, daar hoef je nu niet meer over in te zitten.” Zei Taylor optimistisch. “Je zit nu bij de cast en je hebt de hoofdrol!” Zijn glimlach onthulde een rij prachtige tanden, waar je het onmiddellijk weer warm van kreeg. “Dat is waar. En weetje wat ik nog het leukste vind?” Taylor keek bedenkelijk. “Dat het een verfilming van je lievelingsboeken is?” Je schudde speels je hoofd. “Nee, jij bent mijn tegenspeler.” Je lachte en kuste Taylor op zijn mond.