Perface.

Om me heen zie ik van alles, maar het meeste gaat te snel om te beseffen. Hoelang ik al val weet ik niet, maar tijd doet er al niet meer toe. Wat ik altijd nog wel weet te herkennen is die lachende kat en natuurlijk het konijn met dat jasje. En verder de blauwe rups, die alsmaar rookt. En er is nog iets, maar steeds als ik weer wakker wordt, ben ik dat kwijt. Ook al voel ik, weet ik, dat het heel belangrijk is.

Mijn vader opent mijn kamerdeur. ‘Slaap je nog niet?’ ik zwijg. Langzaam sluit hij de deur en loopt naar me toe. Zachtjes zet hij zich naast me neer op mijn bed en kijkt me bezorgd aan. ‘Was het weer die droom?’ vraagt hij voorzichtig, en ik knik. Even is het stil. ‘Denk je dat ik gek geworden ben?’ vraag ik bang. Mijn vader kijkt even bedenkelijk en met een ernstig gezicht zegt hij: ‘Ik ben bang van wel. Je bent compleet gek! Maar zal ik je eens een geheimpje vertellen?’ Ik ging overeind zitten en wachtte af. ‘Alle beste mensen zijn dat!’ Ik glimlachte. ‘Het is alleen maar een droom Stella, niets kan jou daar kwaad doen, maar als je echt té bang wordt, kun je altijd wakker worden op deze manier’ Dan kneep hij zachtjes in mijn bovenarm, zodat ik met die gedachte toch altijd weer in slaap kon vallen.