#94.

Ik zweeg en wachtte af, want ik had er geen flauw idee van wat Tom hem ook maar verteld zou hebben.
“Kijk Chaya, ik kan het best begrijpen dat je eens op controle wou gaan bij een dokter. Je bent het niet gewoon om te reizen en met al die drukte hier. Ik stoor me allang niet meer aan die paparazzi, maar ik had er niet bij stilgestaan dat het voor jou zo verstikkend kon zijn. En dan heb je ook nog dat onverwachte bezoekje aan mijn moeder. Ik heb vast teveel druk op je gelegd, onbewust. Ik voel me zo dom, ik had het moeten doorhebben dat je je de afgelopen tijd niet al te best voelde. Ik weet dat je gevoelig bent, liefje, maar je hoeft echt niet bang te zijn om met me te praten. Ik hou van je en dat zal altijd zo blijven, eender wat er ons nog mag overkomen.”
Ik was werkelijk sprakeloos toen hij uitgeraasd was. Ik begon me serieus af te vragen wat Tom gezegd had. In ieder geval kwam het erop neer dat Bill zichzelf een soort van schuldgevoel gegeven had en dit nu probeerde goed te maken. Hoe kon ik hem nu in hemelsnaam gaan vertellen dat ik stervende was? Hoe kon ik zijn hart uiteen scheuren op dit moment? Hij had zichzelf blijkbaar al een schuldgevoel aangepraat en ik zou het mezelf niet vergeven moest ik de last op zijn schouders nu groter gaan maken. Ik was vertederd door zijn lieve woorden, maar aan de andere kant had ik liever gehad dat hij tegen me was gaan schreeuwen. Ik was hier degene die zich terecht schuldig mocht voelen, hij niet.