34. He's cool

Alex hield zijn armen stevig om me heen toen hij me naar een dikke boomstam loodste. 'Ik. Wow.' Opgelucht slaakte ik een zucht: het was voorbij. Ik had de uitdaging aangegaan en hem echt gedaan. Ik was geen mietje. 'Shit, Roseline. Je zit onder de wonden! Ik had het niet moeten voorstellen.' Hij keek ietwat bezorgd. 'Ik had je niet moeten dwingen.' 'Maakt niet uit.' Ik wilde lachen, maar nu hij het over de wonden had, voelde ik de pijn. 'Pijnlijk?' Zijn wenkbrauwen fronsten. 'Ik hou meer van je glimlach.' merkte ik op en het werkte, hij lachte. 'Maar hé.' hij stond op. 'De gewonde moet verzorgd worden.' en hij nam me in zijn armen. Ik gilde het uit:' Nee, Alex! Zet me neer! Wat doe je?' Maar ik moest glimlachen. 'Vertrouw me.' was het enige dat hij zei en liep met me weg. Hij kwam op de weg waar de huisjes van kampers stonden. Sommige stonden buiten met andere te praten of heel druk iets te doen. Maar elke keer als wij voorbij kwamen, verstomde alles en staarden ze ons aan. Een keer kwamen we Aurore tegen en ik was dan wel verplicht om te zwaaien. 'Eh, Alex..' zei ik aarzelend. 'Ik kan best wel zelf lopen.' 'Ik moet mijn schuld inlossen.' sprak hij tegen en schopte de deur in een bepaald huisje open. Hij legde me in een zachte zetel neer en dook een kast in. 'Wat ga je doen?' vroeg ik nieuwsgierig. 'De wonden wat ontsmetten enzo. Mijn vader is niet voor niets een voorbeeld voor de geneeskundigen.' 'Was Apollo dat dan?' Hij knikte en kwam met plakkers, een donkere vloeistof en watjes terug. 'Ales, het hoeft niet..' protesteerde ik maar hij schudde zijn hoofd, geen tegenspraak. Hij begon mijn wonden te ontsmetten en ik leunde met mijn hoofd naar achteren. Ik voelde me net een klein kind. 'Ik vond het eigenlijk best cool.' gaf ik toe. 'Je was bang.' hij glimlachte breed. Ik knikte en keek het raam uit. Het viel me op dat hij te voorzichtig was. 'Dus..' hij schraapte zijn keel en ik keek op naar zijn warme chocoladebruine ogen.'Ga je deze avond naar het feestje?' 'Feestje?' Hij leek wat teleurgesteld omdat hij vaststelde dat ik het niet wist. 'Van ons, Apollokinderen. En hé, dat zijn de beste. Al zeg ik het zelf.' Ik haalde mijn schouders op:'Jullie vader is god van de muziek.' 'Ja.' hij knikte.'En je hoort wat je wilt horen. En ik kan wel zeggen dat alles naar jou zin is.' Ik glimlachte wat verlegen. 'Maar ik weet niet of..' Hij ging opeens op zijn knieën zitten en keek me wat zielig aan. Mijn hart sprong op en ik wist niet hoe het kwam.. Hij was een vriend. Een hele goede vriend. Misschien wel mijn beste vriend maar een vriend, toch? 'Kom je dan niet?' en hij legde zijn vinger op mijn kin zodat ik niet kon wegkijken. 'Wil je dan niet?' 'Jawel..' 'Wel dan..' 'Oké, ik kom!' lachte ik en hij ook. Wanneer ik bij Alex was, vergat ik al mijn problemen. Hij was gewoon.. te leuk om eraan te denken.