{Narnia}When 2 enemies fall in love[Two hundred and sixteen]

Peter. Een geruststellend gevoel ging door Selena's lichaam. 'O.' Jake draaide zich om om hem te zien. 'Ja, ik..oké.' En dan keken ze alletwee haar aan: een paar blauwe ogen en een paar blauwgroen paar. 'Selena, ik..' Jake keek haar schuldbewust aan. 'Je weet dus dat als je me nooit meer wil zien, dan..' hij gaf het op om naar de juiste woorden te zoeken en zuchtte. 'Het was leuk om met je te praten. Dag.' en met het hoofd hangend, ging hij weg. 'Zo.' Peter glimlachte bezorgd naar haar en legde zijn handen terug om haar middel. 'Ik vertrouw hem niet.' Selena haalde haar schouders op, ze kon nu niets zeggen. Jake had haar sprakeloos gemaakt. Dansen lukte ook niet goed meer, het was te stijfjes. Peter zweeg om haar te laten nadenken en alles op een rijtje te zetten maar hij keek naar haar. Aan de andere kant keken Susan en Caspian met diezelfde bezorgde blik ook naar haar: Ze hadden alles zien gebeuren. En Selena raakte niet uit haar gedachten: Had Jake nou echt zijn excuses aangeboden? En moest ze hem vergeven? Maar dat kon ze nu niet.. Maar hij voelde zich echt schuldig. 'Selena...' Peter schraapte zijn keel.'Gaat het wel?' Hij streelde haar zachtjes met zijn duim. 'Ik weet het niet..' Ze keek hem terug aan. 'Wat heeft hij gezegd?' 'Hij heeft zijn excuses aangeboden.' Ze was heus niet zo dom om te zeggen dat hij had gezegd dat hij verliefd op haar was en hij wilde ook niet zeggen wat er zich nu in zijn hoofd afspeelde: dat zou haar alleen maar harder van streek maken. 'Peter..' Ze keek hem aarzelend aan. 'Ik ga even zitten, oké?' 'Oké..' hij glimlachte flauwtjes. 'Moet ik met je meegaan?' Ze schudde haar hoofd: 'Is niet nodig.' en ze ging naar een rij stoelen aan de kant. 'Mijn broer heeft zijn excuses aangeboden?' vroeg een vaag bekende stem.