5. Just you and me

Gerard komt terug gelopen uit de keuken, hij heeft nu alleen nog een shirt met korte mouwen aan en een trainingsbroek, in zijn handen heeft hij twee glazen. 'Alsjeblieft' hij zet het glas voor me neer op een tafel. 'Ik heb geen keus he?' zei ik nogal nonchalant. 'inderdaad, drinken, nu!' ik lachte en hij knipoogde en stak zijn tong uit. Hij gaat naast me zitten en zet de tv aan. 'Wil je misschien blijven eten?' Hij keek naar me, dat voelde ik maar ik richtte mijn blik omlaag. Ik wist dat anders zijn puppy ogen mij zouden beinvloeden. 'Ik weet niet.. denk niet dat ik mag.' Ik keek naar hem en hij keek teleurgesteld, toen ik dat zag brak er iets in me. 'Maar ik kan het wel even vragen.' een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Even bellen hoor..' Ik sta op en loop naar het halletje. Ik zie dat Gerard gelijk de hele bank ik beslag neemt.

'Hee mam, mag ik bij een vriendin blijven eten?'... 'Ja ik ben voor het donker thuis..' 'Dankje mam.. doei.' Ik voelde me gelijk al slecht dat ik moest liegen maar wat moest ik anders? kwam een beetje verkeerd over als je bij een man van in de 20 blijf eten? Of is het niet zo raar.. ik weet het niet maar ze hoeft het in ieder geval niet te weten.

Ik loop weer naar de kamer en zie dat Gerard half ligt te slapen op de bank. 'Het mag hoor..' hij schrikt half wakker en kijkt me aan met grote ogen. Ik kon het niet laten, ik schoot in de lach. 'Ik heb getraind ja.' zei hij spottend. 'Sorry meneer Piqué.' 'Noem me alsjeblieft geen Piqué, gewoon Gerard por favor.' 'Si mister Gerard.' Hij lachte en stond op, loopt naar me toe tilt me op en plant me op de bank. 'Jij gaat tv kijken, ik maak wat te eten.' Ik kijk naar zijn handen net boven mijn heupen en zodra hij dat merkt laat hij gelijk een soort van geschrokken los. Hij loopt naar de keuken en laat me alleen achter op de bank. Ik zap wat maar er is nog niet zoveel boeiends op tv, ik laat hem maar staan bij het nieuws. Ik hoor een hoop geluid uit de keuken en besluit maar even te gaan kijken. 'Gaat alles goed?' Hij draait zich om en heeft saus op zijn kin. 'Ja hoor, maak je maar geen zorgen.' 'Um.. er zit iets op je kin..' Hij veegt vluchtig over zijn kin en lacht. 'Kan ik anders de tafel dekken?' Hij wijst me aan waar het bestek en de borden liggen. Ik probeer een glas te pakken maar ik kan er niet bij, als ik op mijn tenen sta kan ik er nog steeds niet bij en ik kijk beschaamd naar Gerard die het heeft gezien. Hij knipoogt even en tilt me dan met één arm op. Als hij me weer neerzet kijk ik in zijn ogen en ik word er een beetje zenuwachtig van dus ik draai weg en zet de borden en glazen op tafel.

'Het is klaar, neem plaats mevrouw.' ik ga aan tafel zitten en kijk naar het bord met spaghetti. 'Sorry maar meer had ik niet in huis, ik heb normaal geen gasten.' Ik wilde echt dat hij stopte met verontschuldigen want het was niet nodig, ik nam een hap en het smaakte nog lekkerder dan thuis.. en dat zegt heel wat. In plaats van de spaghetti te snijden slurpt hij de slierten naar binnen en is heel zijn mond oranje. 'Charmant' zei ik plagend. Hij likt zijn lippen af en lacht even. 'Maar ik weet nog zo weinig over je, waar woon je?' Ik nam een slok van mijn drinken, 'Niet zo ver van hier, 10 minuutjes lopen denk ik zo.' Hij vroeg echt alles over me. ik wist niet wat me overkwam, zo geinteresserd in mij was nog nooit iemand geweest. Het was gezellig en we lachte, tot hij begon over toen ik tegen hem aan botste.. 'Maar waarom huilde je..' Ik wist niet wat ik terug moest zeggen en nam dus een slok water. 'Gewoon..' 'Wil je er niet over praten?' 'Misschien ooit.. niet nu..' 'Dus we spreken nog een keer af!' zei hij met een big smile. Ik kon het niet laten om ook te lachen 'als jij dat wil' zei ik zacht. 'Tuurlijk!' en we keken elkaar aan. 'Waarom staar je zo naar me? heb ik weer iets op mijn kin?' hij voelde gelijk over zijn gezicht. 'Nee.. nee je hebt niks op je gezicht'. 'Ik zie niet iedere dag bekende voetballers.' hij lachte en zei een beetje kortaf: 'we zijn ook gewoon mensen.. net als iedereen.' Ik knikte maar toen drong het pas tot me door. Het lijkt me vreselijk als iedereen alles van je wil weten, foto's van je maakt en verhalen over je schrijft die niet eens altijd waar zijn. Ik weet niet hoe hij het vol kon houden..

'Het wordt al wat donkerder Jimena..' zei Gerard. 'oh ja .. ik heb beloofd voor het donker thuis te zijn..' 'Ik loop wel met je mee'. Hij trekt zijn jas aan. 'Ik heb geen jas bij..' Hij geeft me een trainingsjack. 'Dankje' zei ik blozend, het rook zo lekker..

We lopen op de stoep en ik durfde niet naar hem te kijken want iedere keer als ik naar hem keek voelde hij het en keek met zijn hypnotiserende blauwe ogen naar me. Ik raakte even zijn hand aan. 'Soorryy..' zei ik vlug. Hij pakte mijn hand even vast en liet hem toen weer los. 'Sorry.' zei hij spottend. Ik lachte. Helaas kwam mijn huis al in zicht. 'We zijn er..' Ik stond stil en Gerard stopt ook. 'Zie ik je weer..?' vraag ik verlegen. 'Natuurlijk' hij lachte en gaf me een briefje. Hij knuffelde me even en liet me toen gaan. 'Slaap lekker Jimena' zei hij zachtjes 'Jij ook Piqué' 'GERARD JAA' ik lachte en verbeterde mezelf. 'Slaap lekker Gerard' en met die woorden verdween hij. Waarom voelde ik me ineens zo eenzaam en koud.. Ik keek naar beneden en besefte nu pas dat ik zijn jack nog aan had. Hij was nu al te ver weg.. ik geef het hem de volgende keer wel. Met zijn jack naast me in bed val ik in slaap, met zijn lekkere geur.. Net of hij naast me lag..