- 5

Als ik terugkom bij Bonnie, zijn Caroline en Elena weg. Bonnie kijkt me bevreemd aan. ´Kwam Damon met je praten?’ ‘Nee, ik botste tegen hem aan..’ Blozend stop ik een lok haar achter mijn oor. ‘Wat wilde hij?’ Haar stem klinkt plotseling niet alleen maar nieuwsgierig meer. Ik kijk haar aan. ‘Niets, hij zei gewoon even hallo.’ ontwijk ik haar vraag. ‘En toen gaf je hem je nummer maar?’ ‘Ja Bonnie, dat deed ik. Mag het?’ vraag ik haar lichtelijk geïrriteerd. Ik pak mijn tas en knik naar Bonnie. ‘Ik ga naar huis. Ik ben totaal geen feestbeest.’ ‘Rhae!’ Bonnie pakt mijn arm vast. ‘Je kunt nu niet naar huis gaan. Niet alleen! Laat me je dan tenminste naar huis brengen..’ biedt ze aan, maar ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik kan goed voor mezelf zorgen.’ grijns ik. Ik vind het leuk dat Bonnie al zoveel om me geeft, maar ik ben geen klein kind meer. Ik glimlach nog een keer naar Bonnie en draai me dan om, op naar huis.

[ONBEKEND PERSOON]

‘Ethan..’ Een zachte kreun lijkt door het donker naar me toe te zweven. Ik zit verscholen in een bosje en kijk naar een stelletje dat zich wel lijkt te vermaken. Ze ademen snel en ik voel de seksuele spanning in de lucht hangen. Het meisje lijkt zich zo snel mogelijk van haar kleren te willen ontdoen, terwijl de jongen haar zachte kusjes in haar nek geeft. Ik laat ze maar even doen. Dit zal hun laatste vrijpartij zijn. Verveeld kijk ik naar mijn nagels, terwijl het stelletje verder doet. Als de jongen en het meisje allebei in hun ondergoed staan, besluit ik dat het wel genoeg is geweest. Ik grijns en sta dan op. Dan verplaats ik me tot achter het meisje en fluit bewonderend. Verbaasd kijkt ze om. Ik laat haar mijn tanden zien en dan begint ze, tot mijn plezier, eindelijk te gillen. De jongen lijkt verstijfd en doet niets terwijl ik mijn tanden in de hals van het meisje zet. Haar bloed smaakt verrukkelijk, warm en stroperig. Precies zoals ik het hebben wil. Pas als ze niet meer tegenstribbelt, laat ik haar los. Ze valt neer op de grond, duidelijk dood, en ik haal mijn schouders op. Dan kijk ik naar de jongen. ‘Jij moet echt de nacht van je leven hebben.’ grijns ik naar hem, terwijl hij angstvallig naar achteren loopt. Ik veeg een beetje bloed van mijn mond af en kijk hem dan doordringend aan. ‘Je herinnert je hier niets van, Ethan. Je weet niet af van mijn bestaan en deze avond is een zwart gat.’ Hij knikt en herhaalt dan zachtjes prevelend mijn woorden. ‘Goed zo.’ grijns ik, en dan verdwijn ik in de nacht. Achter me hoor ik de jongen bijkomen uit zijn trance, en dan hoor ik zijn gil door de nacht snijden. Hoofdschuddend loop ik verder het donker in. Wat een mietje.