18

Er werd op mijn deur geklopt. 'Nee!' Zei ik chagerijnig. Jason was net weggegaan - eigenlijk had ik hem uit mijn huis geduwd nadat ik had gezegd dat ik Justin gewoon zag als een vriend en Jason daar met een grijns stond - en daarna was ik snel naar boven gegaan want ik had geen zin in Justin of mijn broertje of iemand anders. De deur ging toch open en daar stond Justin. 'Ik zei toch nee. Wat begrijp je daar niet aan?' Vroeg ik. 'Mag ik uitleggen wat er net was gebeurd?' Vroeg Justin op een normale toon. Ik haalde mijn schouders op en ging languit op mijn bed liggen. Niet veel later voelde ik het bed iets omlaag gaan - en omdat ik een waterbed had, ontstonden er golfjes. 'Jason kwam uit het niets binnenlopen en vroeg of je beneden was. Ik antwoordde dat je niet beneden was. Je broertje zei dat ja, waardoor Jason boos op mij werd. Ik kreeg de kans niet om te zeggen dat je boos was, want hij begon meteen met schreeuwen en zeggen dat ik van zijn vriendinnetje af moest blijven.' Hij zuchtte diep. 'Ik wil het niet voor jou en Jason verpesten, Jessica. Ik vind je aardig en lief, maar meer ook niet, dat je het weet.' Een steek ging door mijn lichaam heen. "Maar meer ook niet." Waarom voelde ik me hier zo slecht over. 'En,' begon hij weer 'ik heb besloten om na jouw verjaardag terug naar Atlanta te gaan.' Ik keek hem geschrokken aan. Dat zag ik totaal niet aankomen. 'Waarom?' Piepte ik. 'Ik wil jullie niet van last komen en ik heb mijn lesje geleerd. Ik heb fouten gemaakt en ik ga ze niet twee keer maken.' Antwoordde hij kijkend naar zijn handen. 'Nee! Niet gaan, alsjeblieft.' Piepte ik en hij keek me met grote ogen aan. 'Waarom mag ik niet gaan?' Vroeg hij beleefd. 'Ik vond het net zo gezellig.' Antwoordde ik verlegen. Hij glimlachte half en probeerde blij te zijn - het lukte totaal niet. Ik knuffelde hem uit het niets heel hard. 'Je gaat nergens naartoe, Justin.' Fluisterde ik in zijn oor. 'Ik wil ook niet, maar ik moet wel.' Fluisterde hij terug. Hij duwde me van zijn schoot af en stond toen op. 'Ik ga inpakken, zodat ik morgen het niet hoef te doen en dan kan ik de volgende ochtend meteen weggaan.' Zei hij kil en liep weg. Ik rende zo snel als ik kon naar beneden - hem tegenhouden kon niet - om met mijn moeder te praten. 'Mam?' Riep ik. 'In de keuken.' Antwoordde ze terug en ik liep daarnaartoe. 'Justin gaat weg.' Zei ik en ze knikte. Ze legde een mesje op het aanrecht en stopte met het schillen van een appel. 'Ik wist het al een tijdje. Hij twijfelde er erg over en hij had er met mij over gepraat. Hij had gezegd dat hij het hier heel erg leuk vindt, maar hij moet ooit wel naar huis.' Legde ze me uit. Ik ging op een stoel zitten en staarde voor me uit. 'Je vind het erg, he?' Natuurlijk! Maar waarom wist ik niet.