7.

Rowena
‘Joe, eet nou eens netjes,’ zeg ik terwijl ik begin te lachen omdat Joe met een grappig - maar verbaasd - gezicht opkijkt van zijn lunch die hij heel geconcentreerd naar binnen zat te schrokken. ‘Sorry,’ zegt hij met volle mond en probeert met mes en vork de volgende hap zijn mond in te krijgen. Het lukt niet helemaal en de helft valt op zijn schoot. Joe kijkt er met grote ogen naar en probeert het dan geïrriteerd met een servetje er af te halen. ‘Joe, moet ik helpen?’ vraag ik, want hij maakt de vlek alleen maar groter. Joe kijkt wanhopig naar me. Ik sta op en loop om de tafel heen naar Joe’s stoel. ‘Wacht jij hier, dan haal ik een nieuw servetje en maak die nat, ik denk dat dat zal helpen,’ zeg ik. Joe knikt en ik loop naar de bar en vraag om een nieuw servet. Ik loop naar het damestoilet en kom terug met een nat servetje. Na een tijdje is de vlek bijna helemaal van Joe’s broek af, maar er is een hardnekkig stukje dat er volgens mij al te diep in zit. ‘Sorry Joe, maar dat krijg ik niet weg zonder wasmiddel,’ zeg ik. ‘Dan zal ik maar zo met je naar de film moeten, hè,’ zucht Joe, ‘ik heb nu ook geen honger meer.’ Hij ziet er echt heel zielig uit. ‘Het maakt mij niet uit hoe je er uit ziet, Joe. Zolang jij maar blij bent.’ Joe glimlacht. ‘Dank je, het is raar..’ ‘Wat is raar?’ vraag ik. ‘Dat jij de enige bent bij wie het mij iets uitmaakt hoe ik er uit zie. Dat jij sowieso de eerste ben bij wie ik zenuwachtig ben én bij wie ik het ook nog eens duidelijk laat zien. Dat mijn hart na vier weken nog steeds elke keer als jij naar mij kijkt - of zelfs als ik aan je denk - een slag overslaat. Niet af en toe, maar echte elke keer, al vier weken achter elkaar.’