#91.

“Nee, Bill, ik- ” Hij kapte zijn zin af toen hij mij zag staan. “Daar ben je dan eindelijk.” Ik knikte alleen maar, want de ondertoon in zijn stem en de nadruk op het woord ‘eindelijk’ voorspelden niet veel goeds.
“Hij is boven”, zei hij, alsof hij mijn gedachten gelezen had. “Het spijt me, Tom.” “Dat zou je beter tegen die wederhelft van me gaan zeggen.” “Goed,” mompelde ik, “als het zo zit.” Ik voelde hoe de tranen drongen om mijn ogen te verlaten, maar ik liet het niet toe. Een seconde lang bleef ik versteend in de keuken staan en beet ik op mijn lip. Zoiets deed ik wel vaker. Ik beet totdat het pijn deed, want pas dan was ik er zeker van dat ik mijn tranen zou kunnen bedwingen, als ik nu eenmaal een andere, tweede pijn had om me op te kunnen concentreren.
“Chaya, wacht!” Ik draaide me om en zag dat hij op het punt stond om te breken. Natuurlijk liet hij zich niet breken, daar was hij te trots voor. Hij hoorde kwaad op me te zijn, alleen leek een deeltje van hem dat niet te kunnen. Daar had hij het blijkbaar moeilijk mee. Hij zette een grijns op, niet op een kwade manier en keek me recht aan. Het voelde alsof hij dwars door me heen keek. “Je weet dat je ons kan vertrouwen.” Nog net kon ik horen hoe hij de krop in zijn keel doorslikte. “Dat weet ik, Tom.” Ik verliet de kamer, voordat er toch nog tranen zouden vloeien en liep de trap op. Ik telde elke trede. Mijn handen waren ijskoud en ik voelde hoe de zenuwen het van me overnamen. Het was onmogelijk om te voorspellen hoe Bill zou gaan reageren. Eigenlijk wilde ik me alleen maar in zijn armen laten vallen, maar voor hetzelfde geld stootte hij me af. Tegelijkertijd schaamde ik me dat ik dat ook nog maar durfde te denken. Tot mijn ongenoegen zag ik dat onze kamerdeur wagenwijd open stond. Nog voordat ik de laatste trede bereikt had, stond hij al in de deuropening, met zijn armen gekruist en met de doffe blik in zijn ogen waar ik al voor vreesde.