67. Kutjustin (A)

“Today’s your day, my darling!” Gilde Félicia. “Aaaaaah!” In één beweging schoot je overeind, pakte je kussen en smeet die in Félicia’s gezicht, die nu verbaasd naast je bed stond. “Ook goedemorgen!” Zei ze. “Heb je zin in een kussengevecht?” Haar gezicht veranderde in een kwaadaardige grimas. “Kom maar op! Ik peper je in!” Félicia renden naar de banken in de kamer en pakte daar alle kussens vandaan. “Van onderen!” Schreeuwde ze, terwijl ze alle kussens met een bons op jou neer liet vallen. “Félies.” Sputterde je, de kussens wegslaand. “Je moet me niet meer zo laten schrikken als je me wakker maakt!” Félicia trok een wenkbrauw op. “Waarom niet?” Ze lachte en trok de dekens van je af. “Uit bed, poephoofd.” Lachend liep ze terug naar de woonkamer. Snel kleedde je je voorzichtig aan, stapte in je rolstoel en ging slaperig in de richting waar Félicia net naartoe liep. “Verassing!” Riep Félicia toen je in de woonkamer verscheen. Toen je zag wat er op de tafel stond kon je haar wel doodknuffelen! “Feetje, dat had je toch niet hoeven doen!” Félicia deed een rondtedansje om de tafel. “Jawel!” “Wat ben je vrolijk vandaag!” Merkte je op. “Ja, dat klopt!” Gilde Félicia haast. Verbaasd trok je een wenkbrauw op. “Is er iets ofzo?” Félicia werd meteen rood. “Nee.” Je moest lachen en ging achter je immense ontbijt zitten. “Je liegt dat je barst, Fé. Vertel me, NU!” Félicia plofte naast je neer in een fauteuil. “Justin heeft gebeld.” Zei ze met rode koontjes. Je zuchtte. Dat had je toch kunnen weten. Onopvallend rolde je met je ogen. “En, wat zei hij?” Je hield je gezicht in de plooi, want je vertrouwde dit zaakje niet helemaal. “Hij zei dat hij me echt moest spreken en dat het allemaal een misverstand was! Ik wist het wel!” Félicia staarde dromerig voor zich uit en lette niet meer op jou. Omdat er niks anders op zat begon je je ontbijt maar naar binnen te schrokken. “Lekker, Félies.” Zei je, terwijl Félicia nog altijd voor zich uit zat te staren. “Dankjewel.” Mompelde die, haast onhoorbaar.
Toen je na de laatste croissant je vingers aflikte vond je het wel eens tijd dat Félicia ophield met dromerig doen. “HALLO!” Je zwaaide met je handen voor Félicia’s gezicht. “Hoi.” Antwoordde die droog. “Schreeuw niet zo, ik zit vlak voor je.” “Maar,” zei jij, “we gaan nú weg! Naar die ontmoeting! Kom mee jij.” Je pakte Félicia bij haar hand en trok haar de fauteuil uit, zodat ze uit haar trance ontwaakte. “Hup, naar de deur en karren maar!”