24.

“Zeg waar gaat dat heen?” hoor ik Peter nog vragen maar Bill duwt me de gang in en sluit de deur. Ik leun tegen de muur aan en kijk naar hem. Dan zegt hij: “Heb je die brieven nooit gehad?” Ik schud mijn hoofd. “Wil je weten waar ze over gingen?” Ik knik. “Het ging over het feit dat ik je miste” Ik knik weer langzaam, niet wetend wat ik hier nu mee moet. “Ik miste jou ook, nog steeds eigenlijk” zeg ik en kijk naar mijn witte met steentjes gezette teenslippertjes. Heb je wel eens van die momenten dat je je op eens heel klein voelt? Ik wel. Nu is Bill natuurlijk een uitzonderlijk lange jongen maar dan nog. “Waar denk je aan?” vraagt hij. Ik haal mijn schouders op, “Jou, dat je zo lang bent” Zijn wenkbrauwen schieten de lucht in en er vormt zich een grijns op zijn gezicht. Ik grinnik en kijk weer naar de vloer. Ik zie zijn schoenen vlak voor mijn voeten verschijnen. Hij zet zijn wijsvinger onder mijn kin en duwt zachtjes mijn gezicht omhoog. “Waarom kijk je me niet aan?” “Weet ik niet, waarom was je boos op mij?” “Ik was niet boos op je…-” “Was je wel Bill, ik ken je langer dan vandaag” zeg ik hem nu recht aankijkend. “Het was gewoon raar om je na zo’n lange tijd weer terug te zien. Ik schrok er denk ik van” Zijn hand glijd door naar mijn nek en met zijn duim aait hij zachtjes over mijn wang. Ik glimlach, “Je bent echt geen steek verandert Bill, de andere jongens ook niet” Hij glimlacht en haalt zijn schouders op. Stilletjes kijken we elkaar aan. Is dit zo’n moment dat je elkaar moet zoenen? Volgens Bill wel want ik voel zachtjes zijn lippen op die van mij terecht komen. Duizend vlindertjes stijgen op in mijn buik en ik voel me net een verliefde tiener. Zijn handen glijden naar mijn rug en ik sla mijn armen rond zijn nek en kus hem terug.

“Zouden ze elkaar ooit nog loslaten…?” Dat was heel duidelijk te horen in de stille gang en geschrokken kijken Bill en ik op. Tom en Georg staan grijnzend in de deuropening naar ons te kijken. “Hoelang…” “Staan we hier al?” maakt Tom Bill’s zin af. Georg kijkt op zijn horloge, “Al een uur of 2?” Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk op mijn eigen horloge. “Ach man, je staat hier net 10 minuten” zeg ik en kijk de twee vaag aan. “Jij bent veel te goed gelovig” lacht Georg. “En daar zouden jullie geen gebruik van moeten maken” zeg ik nep boos. “Nee, das toch veel te leuk?” zegt Tom en lacht. “Waar is Peter” vraagt Bill. “Hopelijk uit het raam gesprongen…” zeg ik zacht. Bill kijkt me een beetje ontzet aan. “Sorry” giechel ik, ik giechel wel veel de laatste tijd. Hij glimlacht en Tom kucht. “Nee hij zit er nog en is niet zo blij. Dus komen jullie of gaan jullie hier nog een tijdje staan zoenen?” Bill kijkt even nadenkend en kust me dan opnieuw. Ik hoor 2 diepe zuchten naast me en voel dan hoe iemand in mijn zij prikt. “Nee, oke, we komen al” zeg ik en samen volgens we Tom en Georg terug de woonkamer in. Daar zit Peter met gefronste wenkbrauwen iets door te lezen. Als we binnen komen kijkt hij op en zijn blik glijd naar mijn hand die verstrengelt zit in die van Bill. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar ik ben hem voor. “Kunnen we praten als volwassen mensen?” vraag ik. Hij knikt langzaam en we gaan allemaal zitten. Even blijft het stil want niemand weet waarschijnlijk wat er gezegd moet worden dus besluit ik maar recht op de man af te vragen. “Peter, wat is het dat je mij vanaf de eerste dag dat je me zag het liefst door de grond boort?” Hij zucht. “Je zult het niet begrijpen” “Ik begrijp het nu toch ook niet” zeg ik. “Wat is je achternaam Liz?” vraagt hij. “Walker, dat weet je” antwoord ik een beetje verbaasd. Waar slaat dit nu weer op? “Jou moeder was vroeger een vriendin van mij, ik was gek op haar maar zij zag mij als gewone vriend. Toen ze op vakantie ging naar Amerika en daar bleef om te trouwen met jou vader, dat vond ik niks” Met open mond staar ik, nee, staren wij hem aan. “Wat heeft dat te maken met Liz?” vraagt Bill maar ergens weet ik het al. “Door mij, de dochter, te dwarsbomen voelde je je beter” zeg ik en schud mijn hoofd. Hij haalt zijn schouders op. “Dat is ziek” zeg ik. Het is stil in de kamer maar als je goed luistert kun je de zee horen ruisen. Ik kijk naar Bill die op zijn lip bijtend voor zich uit staart. “Die brieven” zegt Bill dan, “Die heb jij hè?” fluistert hij. Peter knikt langzaam en kijkt naar Bill die met een ruk opstaat en zijn slaapkamer in stormt. “En dan kondigen we bij deze aan dat je ontslagen bent” zegt Gustav uit het niets.

Goed, dat van die briefen was kinda voorspelbaar maar wie moest ik er anders voor laten opdraaien en ik moet Peter toch ergens zien te lozen dus bij deze