23.

Als ik de parkeerplaats voor het hotel overloop brand het zonnetje op mijn huid. Wat moeten die jongens de hele dag in zo’n hotel? Veel te warm als je het mij vraagt. Bij de balie vraag ik naar de kamer van Tom Kaulitz. Geen idee op wiens naam de kamers staan maar ik moet toch wat? Ze kijkt me argwanend aan. Ik zucht, “Ik ben een vriendin van de jongens, geen hulpeloze fan” zeg ik. Ze knikt en belt naar boven toe. Vervolgens mag ik doorlopen. In de lift kijk ik naar de lampjes die om de beurt aan en uit gaan en op de 5de etage stap ik uit. Kamer 518, dat word even zoeken. Ik kijk naar links en rechts en besluit dan maar gewoon de even getallen te volgen. Bij 518 bel ik aan (meestal zit er zo’n belletje toch?). “Wie is daar?” hoor ik Georg vanaf de andere kant roepen. Ik grinnik en zeg: “De verschrikkelijke ijsman” Meteen vliegt de deur open. “Nou, een verschrikkelijk iemand als jij mag wel binnen komen hoor” zegt hij. Ik glimlach en loop naar binnen. “Hoi jongens” zeg ik. Gustav zit te lezen maar zodra hij mij ziet staat hij enthousiast op. “Hey Liz, alles goed?” Ik knik en kijk naar Tom die languit op de bank muziek ligt te luisteren met zijn ogen dicht. “Slaapt hij?” vraag ik. “Geen idee” zegt Georg en pakt Tom’s benen, schuift ze van de bank en gaat zitten. “Hela wat moet dat?” vraagt Tom geschrokken en hij probeert Georg van de bank te krijgen. Grinnikend bekijk ik het tafereel tot ik een “Hey” achter me hoor. Ik draai me om en kijk naar Bill. “Hoe kom jij nou hier?” vraagt hij. “Tom belde me” zeg ik en glimlach naar hem. Vaag glimlacht hij terug en vraagt of ik wat drinken wil. Ik knik en ga in een zetel zitten en trek mijn benen op. Ondertussen zijn Georg en Tom weer back to normal en zitten ze nu gewoon naast elkaar. “Ow hey Lissa!” zegt Tom vrolijk. “Ook hoi, fijn dat je me zo op tijd opmerkt” zeg ik lachend. Bill zet 2 glazen cola op tafel. “Zeg Bill, ben je voor jezelf begonnen?” vraagt Georg verontwaardigt. Bill schud zijn hoofd en gaat in een andere zetel vlak naast mijne zitten. “Wij willen ook wel wat!” zegt Tom. “Egoïst” mompelt Georg. Bill rolt met zijn ogen en drinkt van zijn cola. “Wat doen jullie eigenlijk hier binnen?” vraag ik. “Niks, zitten” zegt Tom. “Maar het is prachtig weer! Waarom gaan jullie niet naar het strand ofzo?” Alle vier halen hun schouders op. “Saaierds” zucht ik. “How you dare!” zegt Tom. “ Het is: How dare you, beste Engels Tom?” vraag ik lachend. “Ja” zegt hij met een big smile. Vanuit mijn ooghoeken zie ik aan Bill’s gezicht dat hij met de minuut grimmiger word. “Bill wat kijk je vrolijk” zegt Georg. “Ja inderdaad, is er iets?” vraagt Tom. “Jongens, ik voel me gewoon niet zo goed” zegt hij bits. “Als dat komt door mij kan ik net zo goed gaan denk ik” zeg ik. Geschrokken kijkt hij me aan. Zijn mooie ogen, perfecte kaaklijn, zachte lippen en half rechtop staande ‘leeuwtjes’ kapsel doen me smelten. Ik zucht en sta op. “Ik ga boys” zeg ik. Een beetje ontsteld kijken ze eerst naar mij en dan verwijtend naar Bill. In de gang knal ik keihard tegen Peter op. Met opgetrokken wenkbrauwen staart hij me aan. “Melissa, wat doe jij hier?” Ik open mijn mond om wat te zeggen maar bedenk me dan. Met een ruk draai ik me om en vlucht de woonkamer weer in. “Mijn grote vriend is er” grimas ik en laat me weer in de zetel zakken. Bill kijkt naar me maar ik kijk niet terug, hij bekijkt het maar even. “Hoe kom jij hier?” vraagt Peter me als hij me in de zetel ziet zitten. “Tom belde me” Peter kijkt Tom vragend aan en die haalt zijn schouders op alsof het de normaalste zaak ter wereld is. Hij gaat zitten en begint uit het niets een bespreking met de jongens en doet alsof ik lucht ben. “Wat een stijfkop” denk ik na een kwartier en om die gedachte moet ik zachtjes lachen. “Waarom lach je?” vraagt Peter. Boos kijk ik hem aan. “Als blikken konden doden” zucht hij. “Dan had ik er 10 naar je hoofd gegooid” mompel ik. Alle vijf kijken ze me even aan en iedereen, behalve Peter, barst in lachen uit. “Wat ben jij toch ook een droogkloot” giert Tom en slaat op zijn knie. Georg rolt zowat over de grond en ik zelf moet er ook wel om lachen. Peters gezicht is ondertussen op stand onweer gegaan waardoor het nog leuker is. Met een ruk staat hij op, pakt mijn pols en sleept me overeind. “HÉ!” zegt Bill hard en, waarschijnlijk uit een reflex, springt hij op en trekt mijn pols los. “Laat haar met rust” zegt hij boos. Verbaasd kijk ik hem aan en net zo verbaasd om zijn eigen actie kijkt hij terug. Recht in Bill’s ogen kijken is net zoiets als kijken naar je favoriete serie, je kan er geen genoeg van krijgen. Bill’s hand verplaatst zich van mijn pols naar mijn hand. Hij pakt hem vast en trekt me mee de gang op.