22.

“Hoi Liz” Nadenkend kijk ik voor me uit, waarschijnlijk doet Bill hetzelfde want veel zegt hij niet. Om precies te zijn zegt hij niks. Tom komt stilletjes weer naast me op de bank zitten en ik geef hem een boze blik. Hij glimlacht alleen maar naar me en gebaard dat ik wat moet zeggen. Ik gebaar terug dat ik het niet weet. Zo gaat het een tijdje over en weer totdat ik moet lachen. “Waarom lach je nu?” vraagt Bill. “Wacht ik zet je even op speaker” zeg ik en bekijk Tom’s telefoon. “Uh Tom, help?” vraag ik. Hij drukt het ding op speaker, “Kan je me, ons horen?” vraagt Tom. “Ja, waarom moest je lachen?” “Omdat Tom en ik als debielen met elkaar aan het gebaren waren” zeg ik grijnzend. “Oke…” “Bill, Tom vertelde dat je… dat je brieven naar me had geschreven” Ik hoor hem zuchten, “Tom, jij kan ook nooit je mond eens houden hè” “En dat zegt meneertje praat graag” zegt Tom en weer kan ik een giechel niet onderdrukken. Dit is zó net als vroeger. “LIZ! Waarom lach je nou de hele tijd” zegt Bill geïrriteerd. “Het spijt me Bill. Maar tja ik weet niet, zo deden we vroeger ook tegen elkaar” zeg ik. Het blijft even stil, “Ja, dat klopt” “Lissa heeft die brieven nooit gehad Bill” zegt Tom dan. “Maar hoe kan dat?” vraagt hij. “Bill, dat weten we niet. Maar ik heb ze echt, echt nooit gehad Bill. Ik zweer het je op mijn konijntje” zeg ik. “Heb jij een konijn?” Tom kijkt me vragend aan. “Had ik ooit voordat we naar Duitsland verhuisden maar het beestje is weggelopen en nooit meer terug gekomen” zeg ik. Ik hoor Bill gniffelen. “Je lachte!” roept Tom. “Ja, maar vooralsnog Liz. Ik heb ze echt verstuurd” zegt Bill een beetje triest. “Wat stond erin?” vraag ik. “Van alles…” “Bill daar kan ik niks mee” “Wat heeft het voor zin om je nu te gaan vertellen wat ik toen schreef” “Ik denk dat dat heel zinvol kan zijn” zegt Tom. “Tom, houd je mond even” zegt Bill. Tom wilt zijn mond weer opentrekken maar ik geef hem een por. “Bill als je nou eens hier heen kwam dan…-” “Nee Liz, morgen moeten we vroeg op. Om precies te zijn over 7 en een half uur, Tom het is al half 1!” Tom staart naar de klok en knikt. “Oke, dan uh, dan spreek ik je nog wel?” vraag ik hoopvol. Tom knikt hard van ja maar Bill is niet zo zeker, “We zien wel Liz, Tom kom je naar het hotel?” “Ja, kom eraan Bill” zegt hij nors. Ik geef Tom zijn mobiel terug en loop hem dan achterna de gang in. Ik trek de deur open en laat hem uit. “Dankje dat je langskwam Tom” zeg ik met een glimlach. Hij lacht terug en geeft me een kus en knuffel. “Graag gedaan hoor Lizzy” “Liz, Lizzy, Lissa, Melissa. Ik heb wel veel bijnamen tegenwoordig” Hij lacht en ik zwaai hem uit als hij wegrijd. Daarna draai ik alles op slot, doe de lichten uit en ga slapen.

Als ik de volgende dag, dinsdag, op mijn werk aankom is Angelica er al. “Ang, jij gaat nooit raden wat ik heb meegemaakt” zeg ik. “Nou, zo goed ben ik niet in raden dus vertel op” Als ik klaar ben zit ze me met open mond aan te kijken. “Jou leven is echt zo veel spannender dan dat van mij” zegt ze. Ik lach, “Dat kan wel zijn maar ik weet nu niet echt wat ik moet doen” “Afspreken met Bill natuurlijk” zegt ze. “Dat moet hij dan wel willen hè” Nadenkend kauwt ze op het uiteinde van haar pen. “Moeilijk hoor Liz, en als je nu gewoon hun hotelkamer in dendert?” “Ik denk dat ik dan word aangezien voor gestoorde fan en meteen afgevoerd word” lach ik. “En als je Tom nou sms’t dat je langs wilt komen, dan laat hij je toch binnen?” “Dat zou wel eens kunnen werken” geef ik toe. “Bill kom je vanzelf wel tegen dan” zegt Ang. “Mwah, dat weet ik niet zeker. Ik zie hem er wel voor aan om op zijn kamertje te gaan zitten niksen ofzo, hij klonk best upsad”

De hele verdere dag verzinnen we de raarste plannetjes om hun hotel in te komen en als ik rond vieren word opgebeld door Tom liggen we helemaal dubbel. “Heey Liz, zin om langs te komen?” “Uh ja hoor. Waarom eigenlijk?” zeg ik met een trillende stem van het lachen. “Wat is er aan de hand? Je klinkt nogal… raar?” Ik begin weer te lachen en Ang kijkt me raar aan. Ze verstaat natuurlijk niks van Duits. “Sorry, melige bui met Ang” “Wie is dat?” vraagt hij. “Zij interviewde jullie gister” zeg ik. “Ah oke dan. Die wonderschone dame mag ook best meekomen hoor” “TOM! Het is wel mijn beste vriendin denk” zeg ik lachend. “Weet ik, weet ik. Maar kom je?” “Oke dan, ben er zo denk ik dan” “Oke!” zegt hij en hangt op. “Wat was er? Volgens mij moet ik Duits gaan leren” vraagt Ang. “Nee hoor, Tom vroeg of je ook meekwam” Ze schud haar hoofd, “Sorry ik kan niet” zegt ze terwijl ze een stapel papier omhoog tilt. Ik grinnik en sta op om te vertrekken. “Ik bel je nog wel, doei Ang” “Doeg Liz” Buiten zet ik mijn zonnebril op en stap in mijn auto. “God, ik houd van LA” denk ik en rijd de weg op.