1. My life in Spain

Dit is al weer mijn tweede jaar in Spanje, eindelijk is alles weer een beetje vertrouwd. Veel vrienden had ik nog niet, ik merkte wel dat mijn Spaans niet meer was wat het geweest was. Toen ik in Nederland woonde had ik geen contact meer met mensen uit Spanje. Mijn interesse in voetbal daar in tegen bleef groeien. In Nederland speelde ik in de lokale club van mijn dorp als aanvaller, dat ging me goed af. Toch was ik stiekem meer voor Spanje dan voor Nederland, ik heb me nooit echt Nederland gevoeld, het was gewoon een tussen station.

Het was een heerlijk zonnige dag, je zou zeggen dat is altijd in Spanje maar in September regent het pijpenstelen net als in Nederland. Vandaag was ik lekker vroeg uit, mijn huis is gelukkig niet zo ver van school dus kan ik te voet. Jongens uit mijn klas komen langs gefietst en ze kijken niet bepaald aardig naar me maar ik kijk snel de andere kant op en loop snel door. Als ik thuis kom laat ik mijn boekentas op de grond ploffen en pak een glas vruchtensap. Als ik net even rustig zit komt Elian binnen gestormd. Hij trekt een gezicht of hij net een moord heeft gepleegd en hij loopt heel sneaky de trap op. Ik trek een wenkbrauw op en loop met mijn boekentas de trap op. Ik klop op zijn deur maar er komt geen reactie. Ik klop nog een keer 'WAT?' Ik schrok haast want ik had Elian nog nooit boos gehoord. 'Wat ben je aan het doen?' vraag ik zo voorzichtig en lief mogelijk. 'Niks.'

Oké hier gaan we even dieper op in. Als iemand in zo'n situatie 'niks' zegt dan liegt hij. ken je dat als je vriendin ongelofelijk chagrijnig of ongelukkig kijkt en dat je vraagt wat er aan de hand is en er als antwoord komt 'niks'. Dat woordje niks is meestal een heleboel iets. En ik zal er achter komen wat mijn stiefbroer voor mij verzwijgt.

Zonder nog iets te zeggen zwaai ik zijn deur open, hij zit op zijn bed met een paar voetbalschoenen in zijn handen. 'Wow, heb je nieuwe schoenen? die zien er wel duur uit.. mocht dat van mama?' Elian kleurt en denkt na. 'Ja ja ik had wat geld gespaard.' Ik ga naast hem op bed zitten en kijk naar de voetbalschoenen. 'Um zijn die niet te groot voor jou?' Al zijn schoenen hadden maat 43 en wat moet je dan met maat 46? Elian kleurde alleen maar meer. 'ze zijn niet van mij oké, tenminste nu wel. maar je moet je mond houden ja.' Ik knikte hevig en hij zuchte. 'Ik heb ze gejat... ze lagen in de kleedkamer van het stadion..' Elian keek nogal ongemakkelijk. 'Ik was aan het schoonmaken en al de kleding van het team lag er nog. 'WAT? JE HEBT VOETBAL SCHOENEN GEJAT?' 'SHHTTT, misschien is mama al thuis!' ik sloeg mijn hand voor mijn mond. 'Maar van wie zijn ze dan?' fluisterde ik haast onhoorbaar. 'Gerard Piqué, ik ga ze laten signeren en dan een flinke smak geld voor vragen op Ebay.' ik geloofde mijn oren niet, wat bezielde hem?