#89.

Chaya?”
“Ashley! Mijn god, ik heb je stem gemist.”
“Alleen maar mijn stem?”
“Nee, natuurlijk niet.”
“Hoe gaat het trouwens met je?”
Hoewel ik wist dat die vraag zou komen, voelde ik toch hoe ik even naar adem hapte.
“Ik kom net van het ziekenhuis.”
“O”, weerklonk het aan de andere kant. Ashley werd even stil en ik wist dat ze gewoon op mijn uitbarsting aan het wachten was. Ze kende me te goed.
“Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan het hen niet vertellen en zo vertelde ik een of andere uitvlucht die me er nu van weerhoud naar huis terug te keren en het ergste is dat Bill nu waarschijnlijk denkt dat… dat ik.” Verder raakte ik weer niet. Ik kreeg het niet over mijn lippen.
“Chaya, wat heb je hen gezegd?”
“Dat ik naar het ziekenhuis ging, om me te laten onderzoeken.”
“Dat is toch zo erg niet. Ik bedoel, het is niet eens echt een leugen, toch?”
“Maar toen Tom me vroeg waarom antwoordde ik ‘vrouwendingen’ en daarna ben ik zo snel mogelijk naar zijn auto gerend, maar toen ik wou vertrekken zag ik hem door het raam kijken, samen met Bill, wat dus wil zeggen dat hij me gehoord heeft en ik kan je wel zeggen dat hij dingen gaat denken die niet waar zijn en waar Tom niet eens opgekomen zou zijn.”
Mijn woorden vlogen er zo snel uit dat ik me afvroeg of Ashley wel begreep wat ik allemaal aan het ratelen was. Ik hapte een paar keer naar adem en probeerde mezelf te kalmeren, maar het lukte niet. Er liepen alleen maar tranen over mijn wangen, terwijl mijn borstkas oncontroleerbaar op- en neerging. Een aantal seconden bleef het moordend stil aan de andere kant.
“Jij denkt dat Bill gaat denken dat je…”
Ik knikte, hoewel ik wist dat ze dat toch niet kon zien. Het enige wat ik kon produceren was een zacht snikgeluid.
“Je krijgt het woord ook niet over je lippen hé? Alsof het erger is dan HIV en aids.”
“Hoe was het trouwens bij de dokter?” probeerde ze van onderwerp te veranderen. Voor zover dat kon, want alle problemen en pijn die ik had, hingen met elkaar vast.
“Ging wel, wat tests afnemen. Ik moet over enkele dagen teruggaan.” Ik snikte steeds luider. Ik voelde me compleet gebroken. Dat ik ook maar kon denken dat shoppen de brokken zou kunnen lijmen. Ik was gek om dat te geloven.
“Ik wou dat je hier was, want ik word gek van dat doen alsof”, vervolgde ik.
“Chaya, je weet toch dat je heel wat kan ophelderen door gewoon open en eerlijk te zijn met hen, toch?”
“Maar ik wil niet dat… Ik wil geen medelijden en ik wil Bill’s hart niet breken. Hij zal er nog meer kapot aan gaan dan ik.”
“Chaya, denk je dat hij blij zal zijn als hij het ontdekt eenmaal het te laat is?”
“Ik ga naar huis, ik bel je later nog wel.”
“Dag liefje”, antwoordde ze.
Vlak daarna haakte ik in. Ik wist dat ze gelijk had, maar toch kon ik het niet over mijn hart krijgen Bill te breken. Ik wist niet wat ik ging doen of wanneer ik het ooit zou gaan vertellen, ik wilde naar huis. Ik wilde in zijn armen vallen en wel nu.