No ID... 7

"Wie kan dat zijn?" vraagt Sirin vanbaast aan Fiu. "Geen idee. Ik ga wel kijken," zegt Fiu en hij loopt de kamer uit. Gelukkig is mijn kamer dichtgenoeg bij de deur om het te horen...

*Tom's POV*

Een tikje zenuagtig klop ik op de deur. Maar er gebeurt niets. Net als ik wil omdraaien had de deur open. Daar staat een groote donkere man. Ik schat hem een jaar of 35. Hij draag een XXL-shirt, een baggy jeans en versleten zwarte sneakers. Dat alles maakt niet echt indruk op me maar die blik van hem. Zo ervaren, wijs en vooral gevaarlijk. Het is duidelijk iemand waar je respect voor hebt.

"Wat moet je?" vraagt hij met een zware stem. Ik voel me plots heel klein worden. "Is... is Dushi thuis?" stotter ik dan toch maar. De ogen van de man verandere in twee spleetjes. "Jij bent de jongen die haar heeft gered, niet?" In zijn zware stem klinkt iets van dankbaarheid door. Ik knik alleen maar. "Kom maar binnen dan..." en zet een stap opzei. Het huis is nog best groot van binnen.

Ik loop de deur door en kom uit in een grote ronde hal. Waar alle andere deuren op uit komen. In het midden van de hal zie ik een paar kleine kindjes spelen met een paar versleten ballen en een paar inelkaar genaaide knuffels.

"Ze ligt hier," en de man opent één van deuren. Ik volg hem. Ik kom in een kamer uit met naarin alleen een bed, een stoel en een geïnproviseerd bedje van oude lappen en kartonnen dozen. Op de stoel zit een vrouw van een jaar of 30 en in het bed ligt Dushi met een klein meisje op haar arm.

"HeeJ," zeg ik verlegen. "HeeJ, Tom. Fiu, Sirin zouden jullie ons even alleen kunnen laten?" De twee mensen die blijkbaar Fiu en Sirin heten knikken. "Als er iets is geef een gil en we zijn er," zegt Fiu beschermend. De man en vrouw vertrekken uit de kamer.

Ik ga op de stoel zitten. Het kleintje drukt zich nog dichter tegen Dushi aan. "Stil maar Angel. De jongen doet ons niets," sust ze zachtjes. Met een moederlijke blik in haar ogen kijkt Dushi naar het kindje. Op het zelfde moment openen we onze mond om wat de zeggen. "Jij mag eerst," zeg ik snel. "Tom je had niet moeten komen." zegt ze met een verdrietige blik in haar ogen. "Waarom? Goed we zijn niet helemaal het zelfde maar we kunnen toch wel gewoon vrienden zijn?" "Mijn vrienden zijn de Doki. Verder is niemand te vertrouwen," zegt ze zachtjes. "Zeg het maar. Wat moet ik doen om je te bewijzen dat ik te vertrouwen ben?" daag ik haar uit. Ze kijkt me aan alof ik gek ben geworden."Goed begin maar met wat vragen te beantwoorden," zucht ze. "Kom maar op!" grijns ik.

"Waarom doe je al die moeite voor me?" is haar eerste vraag. "Die is simpel. Je bent een interresant persoon. Ik wil meer over je weten. En je hebt nogal indruk op me gemaakt. Na al het gedoe van vandaag." lach ik. Dushi kijkt weg van me. Haar blik blijft rusten Op Angel, die nu ligt te slapen in haar armen. Tot mijn verbazing probeert ze uit bed op te staan. "Hier laat mij maar," zeg ik snel. Ik neem Angel van haar over en leg haar in het kleine bedje. Dushi is weer in bed gaan liggen. "Ik ben niemand buiten dit huis," fluisterd ze bijna onverstaanbaar. Uit haar keel ontsnapt een zachte snik. Ze kijkt me niet aan. Er valt een druppelwater op het bed. Voor ik het zelf door heb zit ik op het bed met een arm om haar heen geslagen.

"Dushi dat is niet waar! Hoe jij met dit alles omgaat. Man, was ik maar half zo'n goed persoon als jij!" zeg ik eerlijk. Ze schut haar hoofd. "Dat valt wel mee hoor. Ik steel en ik lieg," biegt ze beschaamt op. "Ik zou dat ook doen in jou situatie. Maar als me je nou zou laten helpen. Ik heb zet geld,, genoeg om jullie hele familie mee te helpen. Ik kan dit huis opknappen. Eten en banen regelen. Fatsoenlijk speelgoed en goede bedden. Het enige wat jij moet doen is mij vertrouwen."

"TOM HOU OP! Ik zou je het nooit kunnen terug betalen dat weet je toch! Ik kan niet leven met het idee dat ik iemand iets schuldig ben. Ik ben liever arm en onafhankelijk dan rijk van jou geld!" antwoord ze met bevende stem. "Goed zie het dan anders. Denk is aan Angel en de andere. Verdienen zij geen beter leven?"

*Dushi's POV*

Langzaam knik ik. Hij heeft gelijk. "Laat me alsjeblieft helpen! Ik heb vrienden over de hele wereld die kunnen helpen." "Tom, ik moet dit met Sirin en Fiu overleggen snap je dat?" begin ik langzaam. "Dus je wilt er overna denken?" "Ik zal het in de groep gooien," geef ik dan voorzichtig toe. "Goedzo! Is het goed als ik morgen rond één uur of half 6 langskom," vraagt Tom. Ik knik. Tom staat op. "Dan ga ik nu weer. Jij moet rusten en ik moet nog het een en ander regelen. Trouwens je mag je pols een maand niet gebruiken. Dus zorg dat je dat niet doet!" En moet die woorden verlaat hij de kamer.

W.V.