19.

Om 5 uur vertrekt Angelica naar huis. Ik kijk de vragen nog eens door en kom tot de conclusie dat ze nogal uh… persoonlijk zijn? Nou ja, voor Angelica zijn het geen persoonlijke vragen maar omdat ik ze ken is het anders. Het klinkt heel dom maar het is gewoon zo. De afgelopen middag heb ik een aantal keer op het punt gestaan om haar alles te vertellen maar elke keer hield ik het weer tegen. Waarschijnlijk uit angst ofzo iets.

De hele zondag spendeer ik aan het zoeken naar redenen waarom ik morgen niet het interview kan doen. Een aantal keer wil ik mijn baas bellen maar dat lijkt me een slecht idee. Ik heb 1 keer Ang gebeld om alles te vertellen maar op het laatste moment begon ik snel over iets anders. Uiteindelijk eindig ik doodop nadenkend in mijn bed. “Ik kan me ook gewoon ziek melden” mompel ik tegen mezelf en kom tot de conclusie dat dat helemaal niet gaat werken. Ik ben de slechtste leugenaar alle tijden en Ang heeft me vast en zeker zo door. Het enige wat ik kan doen is morgen gewoon gaan en zien wat er komen gaat. Bij het idee alleen al beginnen er zenuwen door mijn buik te gieren. Met een zuchtje draai ik me op mijn zij en staar mijn slaapkamer in.

De volgende dag kom ik moe aan op de parkeerplaats voor het hotel waar we het interview hebben. ’s Nachts ben ik een aantal wakker geschrokken en duurde het even voor ik weer in slaap viel. “Hiya” zeg ik als ik naar Ang toeloop. “Hey, ben je er klaar voor?” “Nee” zucht ik. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me aan. “Hé, wat is er?” vraagt ze bezorgt. Ik schud mijn hoofd, “Niks, slecht geslapen” zeg ik met een kleine glimlach. “Ik zie het aan je, je ziet wit Liz” Ik knik en samen lopen we de lobby van het hotel in. Gelukkig zijn we niet de enige die de jongens mogen interviewen maar zitten er nog wat mensen van verschillende magazines. Naarmate de groep wachtende mensen slinkt word ik steeds zenuwachtiger. Trillend neem ik een slokje uit mijn bekertje water. Dit is mijn 3de glas al maar mijn mond voelt nog steeds droog aan. “Lissa gaat het wel? Je bent echt zo wit als een krant en je trilt” vraagt Ang nog bezorgder dan ze al was. “H-het gaat” zeg ik zacht. Mijn zenuwen zijn op de moment echt misselijk makend en het gevoel dat ik zo over mijn nek ga word steeds erger. Ang blijft naar me kijken en als ze opeens opstaat kijk ik haar vaag aan. “Kom je? We werden opgeroepen” zegt ze en glimlacht naar me. Ik knik, gooi het bekertje weg en loop achter haar aan. We volgen een man die ons naar de kamer brengt waar de jongens zitten. Mijn hart klopt harder als ooit tevoren en staat bijna stil als ik een deur zie met in grote letters ‘Tokio Hotel’ erop. Automatisch ga ik zachter lopen en vervolgens sta ik stil. De man loopt inmiddels al terug. “Kom je? Wat is er nou toch Liz” vraagt ze. Ik schud mijn hoofd als teken dat er niks is en loop snel naar haar toe. Ze kijkt me onderzoekend aan, “Zeker? Liz, je ziet eruit alsof je elk moment flauw kan vallen” “Ik, ik ken ze een soort van” zeg ik dan. “Je kent ze?” “Ik heb bij ze op school gezeten, bij Bill en Tom. Ik en Bill zijn een koppel geweest en vervolgens gedwongen om uit elkaar te gaan en ik heb hem daarna nooit meer gezien” vertel ik in 1 adem. Geschrokken kijkt ze me aan. “Maar waarom ben je dan hier? Ik snap dat dat heel pijnlijk kan zijn” zegt ze medelevend. “Ik wist niet wat ik moest doen” zeg ik zacht. “Misschien…” op dat moment zwaait de deur open en staat er een man in de deuropening. “Zijn jullie van Teenmagazine?” vraagt hij met een aardige glimlach. “Ja dat zijn wij” zegt Angelica. “Oke, welkom!” zegt hij en trekt ons naar binnen. In paniek kijk ik Angelica aan en met een ‘shit-ik-weet-niet-hoe-ik-je-moet-helpen’ gezicht kijkt ze terug. De nog altijd vrolijke man duwt ons een soort van woonkamerachtig iets in en daar aan tafel zitten ze dan. Van de ene op de andere seconden worden hun ogen zo groot als schoteltjes en hun monden vallen open. In mijn verbeelding ren ik nu hard weg maar in werkelijk sta ik aan de grond genageld. “Liz…?” zegt Bill zacht en op dat moment begint alles me te duizelen en begint mijn hoofd te bonken. “Ang..” zeg ik terwijl ik met 1 hand naar mijn hoofd grijp en met de andere haar arm. “Kijk eens wie we daar hebben” hoor ik een maar al te bekende stem zeggen. Met spleet oogjes kijk ik Peter aan die waarschijnlijk net uit de keuken komt gelopen. “Lissa je moet gaan zitten” zegt Ang en drukt me neer op een stoel. Ik probeer te slikken maar mijn keel is kurkdroog. Ik steun met mijn ellebogen op mijn knieën en leg mijn hoofd in mijn handen en wacht tot de duizeligheid wegtrekt. Als ik mijn hoofd weer ophef houd de man die de deur open deed een bekertje water voor mijn neus. “Nee, ik hoef niet Danku wel” zeg ik en kijk op naar Peter die naar mij kijkt. De jongens zelf zijn nog steeds niet van hun verbazing bekomen want ze staren me nog steeds vol ongeloof aan. “Sorry jongens” zeg ik zacht. “Waarvoor?” vraagt Tom verbaasd. Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op. “Dús… jullie kwamen hier voor een interview volgens mij?” vraagt Peter met een nare ondertoon. “Wat is toch jou probleem met mij?” vraag ik een beetje boos en sta op. “Ik heb nergens problemen mee hoor” Met open mond staar ik hem aan en voel tranen branden achter mijn ogen. “Doe toch niet zo schijnheilig” hoor ik Gustav mompelen en met zijn allen kijken we hem verbaasd aan. “Sorry?” vraagt Peter. “Hij heeft wel gelijk” zegt Tom. Bill staart stil voor zich uit en nu wilde ik dat ik gedachte kon lezen zodat ik wist wat er in hem omgaat. Opeens staat hij met een ruk op en loopt om de tafel heen. Even denk ik dat hij de kamer uit wilt lopen maar in plaats daarvan loopt hij naar mij toe. Een beetje geschrokken van zijn plotselinge actie staar ik hem aan. Hij komt dichterbij me staan en streelt een pluk haar achter mijn oor vervolgens slaat hij zijn armen om me heen en ik barst in huilen uit.