Dat had ik niet verwacht.

Pas op dat moment realiseerde ik me dat ik zojuist haar stem had gehoord. Ik was er even vanuit gegaan dat ze me haar gedachten had laten horen maar nu ik eraan terug dacht besefte ik dat ze haar lippen echt bewogen had en dat het geluid van haar stem haarzelf ook even verast had. Het was kennelijk de eerste keer dat ze zichzelf had horen praten sinds ze getransformeerd was. Ik keek nog even verwonderd achter me. Naar het prachtige wezen met de meest ongelooflijke stem ter wereld. Bella's blik herinnerde me er echter aan dat dit niet het juiste moment was om mezelf over haar stem te verwonderen. En ik keek weer naar de vampier voor me.
"Goede middag. Met wie heb ik het genoegen als ik vragen mag?"
Vroeg ik de vreemde vampier. Ik stond klaar om hem aan te vallen mocht het nodig zijn.
"Insgelijks. Ik ben Johannes. En jij bent vast een van de Cullens waar die hond het over had."
Hond? Toen zag ik een herinnering die me hevig liet schrikken. Een gigantische roestkleurige wolf die op me af sprong.
Of nee. Niet op mij maar op Johannes.
Ik hoorde Bella grommen. En meteen legde ik het verband. Natuurlijk. Het klonk zo logisch! Dat ik daar nog niet eerder aan had gedacht.
Jacob Black was in zijn poging Bella te beschermen in een wolf veranderd.
De herinnering ging verder op het punt waarop de jonge wolf door Johannes gebeten werd.
Kreunend van de pijn viel er plots een jonge knappe indiaan op de grond. Bella snelde naar hem toe.
'Jacob? Jacob? Niet dood gaan. Alsjeblieft Quil en Embry zijn onderweg niet doodgaan.'
Ze huilde en het geluid van haar verdriet was hartverscheurend.
Althans dat was het voor mij.
Voor Johannes had het alles alleen maar leuker gemaakt.
'Bella,...' Kreunde de jongen. Hij klonk alsof hij op sterven lag...Hoe kon hij in hemelsnaam nog een zinnelijk woord uitbrengen? Hij zou nu toch moeten transformeren?
Plots zag ik het begrafenis plaatje weer voor me. Als hij getransformeerd was dan zou hij nu wel bij haar zijn. De enige andere mogelijkheid was dat zijn soort anders op het gif reageerde dan mensen deden. Ik kon me nauwelijks voorstellen wat een verdriet dit meisje doorgemaakt had.
'Bella, als het slecht met je afloopt moet je me iets beloven...'
Hij fluisterde Johannes liet hem zijn gang gaan. Hij vond het fantastisch om de twee wat langer te laten leiden. En volgens hem zou het toch niets helpen.
'Wat? Hoe bedoel je?'
'Als hij je te pakken krijgt moet je zo snel mogelijk naar de Cullens dat zijn de vegetarische vampiers uit die legende die ik je vertelde...'
'Jacob, zeg dat alsjeblieft niet alsof je dood gaat. Alsjeblieft...' Meer had Johannes niet gehoord want precies op dat moment had hij twee reusachtige wezens achter zich opgemerkt en had hij de benen genomen.
Ik begreep nu waarom Bella zo had gegromd.
Ik zou nooit nog één kwaad woord over weerwolven zeggen. Toch niet over de soort van Jacob Black. Maar hoe kwam het dat Bella dan toch getransformeerd was?
"Edward Cullen, ja. En ik zou het op prijs stellen als je wat meer respect toonde voor die jongen Johannes. Over zulke mensen hoort geen kwaad gesproken te worden als je het mij vraagt." Ik zag via zijn gedachten dat Bella haar blik even op mij richtte en me dankbaar aankeek.
"Heeft ze je dan het hele verhaal verteld? Arme Jacob. Is zijn geliefde Bella hem nu al vergeten? Is ze nu al verliefd op een ander?"
"Nee, ze heeft me niet alles verteld. Jij hebt me net voldoende laten zíén."
"Pardon?" Ik tikte tegen mijn slaap. "Gedachten lezen." Verduidelijkte ik.
"Aha, waren jullie twee dan niet lekker romantisch bezig toen ik aankwam?" Hij zei het vol leedvermaak. Alsof zijn woorden kwetsend zouden moeten zijn. Maar misschien waren ze dat ook. Voor Bella.
"Ik zou niet durven ik ken haar net twee uur," zei ik licht beledigd.
Alsof dat mij ervan weerhield om haar eens goed vast te nemen zo nu en dan. Man die eerste twee weken vergeet ik nooit. Wat een feest! Jammer dat ze net toen het echt leuk werd ontdekte dat ze sterk genoeg was om me aan stukken te scheuren. Het koste me een maand om mezelf weer in elkaar te zetten. En natuurlijk was ze ondertussen al lang nergens meer te bekennen. Maar goed dat ik haar geur vorige week tegenkwam.
Ik wilde grommen bij zijn herinneringen.
Tijdens de eerste twee weken van haar nieuwe leven had Johannes Bella verschillende malen tegen haar wil in gezoend de enige reden dat ze het toeliet was dat hij dreigde om haar vader anders eens een bezoekje te brengen. Pas toen hij op een dag verder had willen gaan dan zoenen was ze zo overstuur geraakt dat ze zijn arm eraf trok. Vervolgens had ze hem in zoveel mogelijk kleine stukjes gescheurd en die zo ver mogelijk verspreid. Hij miste nog steeds een vinger zag ik.
"Maar goed, jullie waren dus aan het oefenen met haar schild?"
Weer verschillende herinneringen.
Ook nu dwong hij Bella om zich naar zijn wil te gedragen.
Ik zag een klein meisje dat doodsbang om zich heen keek terwijl Johannes om haar heen cirkelde en haar doodsbang maakte door haar te doen schrikken of haar lugubere dreigementen toe te fluisteren. Bella zat wanhopig met weer die geconcentreerde blik in haar ogen in een hoekje van de kamer.
'Ze kan me niet zien Bella liefje. Alleen als jij je schild over haar heen legt zal ze me zien. En als ze je kan vertellen waar ik sta dan laat ik haar naar haar kamer gaan en mag je met haar spelen.' zei hij haar dan. Het feit dat hij het lef had om haar 'liefje' te noemen deed mijn handen jeuken.
Hij had dit heel vaak herhaald. Totdat Bella het meisje meteen wist te verlossen van haar dagelijkse marteling.
Het was duidelijk dat het meisje al snel begrepen had dat Bella degene was die iets deed waardoor ze weer naar haar fijne veilige kamer kon want na een paar keer richtte ze haar ogen steeds op Bella en smeekte haar om haar te bevrijden.
'Mevrouw alstublieft ik wil naar mijn kamer.' Of 'Ik ben bang alstublieft help me.'
Na een tijd had ze voldoende met Bella 'gepraat' om haar bij haar naam te noemen en haar zelfs echt aardig te vinden want haar wanhopige blik werd vriendschappelijk en vol vertrouwen en na een tijd onderging ze de routine zelfs geduldig. Wetend dat die lieve, aardige Bella haar ieder moment kon helpen en haar dan zou troosten met iets lekkers.
Toen dat gebeurde haalde hij er nog een kind bij. Een jongen dit keer.
En zette hij de twee elk in een andere hoek van de kamer.
De jongen was net zo bang als het meisje in het begin maar zij verzekerde hem dat Bella hen zou beschermen.
Zo ging het steeds maar door.
Elke keer dat Bella haar nieuwe 'Niveau' makkelijk haalde vergrote hij het oppervlak dat ze moest bedekken. Hij deed geen moeite om af en toe nieuwe kinderen te verzamelen omdat hij wist dat die kinderen alleen maar zo rustig waren omdat ze op Bella vertrouwden.
Toen hij te ver was gegaan had Bella de kinderen kennelijk bevrijd en ze op het hart gedrukt dat wat er gebeurd was een geheim was en dat Bella in grote problemen zou komen als ze het zouden doorvertellen.
"Dat is gewoon wreed!" Zei ik hem beschuldigend.
Johannes haalde onbezorgd zijn schouders op. Ik begon kwaad te worden. En ik wist ineens heel zeker dat ik-van zodra ik het hele verhaal had gehoord-een klein vuurtje zou stoken.