Het spook van het theater *Bill love story* 40

Toen ik mijn ogen opende was ik niet meer in het plein maar lag ik één van de keizerlijke slaapkamers.

De enige mensen in de kamer waren ik, Yuki en de gemaskerde man, hij leek wel op de uitkijk te staan. En keek door de deur die hij op en kier had gezet. "Ze is weer bij," fluisterde Yuki naar de gemaskerde. Ik keek Yuki verward aan. Wat was er allemaal aan de hand? Waarom fluisterde ze? En waarom allemaal zo geheimzinnig?

Toen ik mijn mond opende legde Yuki zijn vinger op mijn lippen. "We leggen het later allemaal wel uit. We moeten nu zorgen dat we uit het paleis kunnen komen," "Is de kust veilig?" vroeg Yuki aan het makser. Hij knikte. Yuki tilde me op en met ze drieën glipte we naar buiten. Yuki schoof een verborgen deur in de muur open. "Nooit gemerkt dat er allemaal personeelsgangen in het paleis lopen?" grinikte hij toen ik hem een verbaaste blik toe wierp.

Gelukkig waren de verborgen gangen bijna allemaal leeg. Als er iemand aan kwam doken we een andere gang in. "We moeten nu bijna bij de uitgang zijn," momepelde Yuki zachtjes.

Plots klonken de zware klanken van de alarmklanken door het paleis. "Ik denk dat we gesnapt zijn," concludeerde Yuki. Plots kwamen overal waar we keken bewakers vandaan. Yuki zette me op de grond neer.

"Ga naar de vlugwagen! Ik hou ze tegen," "Maar jij..." spuderde ik. "Ik red het wel zusje," En gaf me snel een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. hij richte zich tot mijn geheimzinnige echtgenoot, "En jij. Zorg goed voor mijn zusje. Anders breek ik persoonlijk je nek." En hij grijnste om te laten zien dat hij het niet slecht bedoelde.

Het masker pakte me op en zetten me snel op de passagiers stoel van de auto. Zo snel we konden scheurde we ervan door. Ik mijn achteruitkijk spiegel zag ik Yuki die twee zwaarden had getrokken en nu met alle kraagt die hij had ze probeerde tegen te houden.

Mensen sprongen opzij om de auto te onwijken. De spaning was duidelijk te merken. We werden achterna gezetten door mensen in auto's. Ik durfte niets te zeggen. Bang om de concentratie van het masker te breken. Hij haalde gevaarlijk manuvres uit om ze af te schudden. Na een dodelijk zit waren we eindelijk bij het vliegveld. Waar gelukkig al een helikopter op ons stond te wachten. Dit vlugtplan was goed voorberijd besefte ik. Dit was het idee van Yuki geweest.

Ze snel we konden hesen we ons in de helikopter die al bezig was met opsteigen. Toen de achtervolgings auto op het vliegveld stonden begonnen ze op ons te schieten. Ik hield mijn adem in. Pas toen we veilig hoog in de lucht zaten. Durfte ik weer te kijken.

Ik keek op. De gemaskerde had al die tijd nog niets tegen me gezegt. We keken elkaar lang aan. Zijn ogen, zou het. Ik bracht mijn trillende handen naar het masker. Ik durfde bijna niet te kijken. Ik verzamelde al mijn moed. de gemaskerde bracht zijn handen naar de mijne en hield me. Het was...

W.V.