Herbert deel [4]

De tunnels was krap, stonk en was nat. Mijn spijkerbroek zat onder de modder. Ik gilde toen er een rat langs me heen rende. Ik hoorde Helena zuchten. ‘Zijn we er bijna?’ klaagde ik. Ze negeerde me. ‘Tss wat een chagrijn’ mompelde ik. ‘Ik hoor je!’ bromde Helena. ‘O’ ik voelde dat mijn hoofd rood werd. Na een tijdje kwamen we bij een gigantische grot. De muren waren van steen, en het was heel erg donker. Helena pakte een kaars en stak hem aan. ‘Kom’ zei ze. We liepen door de grot totdat ik een groot nest zag. De nest was gemaakt van hout, zand en ik zag een aantal skeletten liggen ‘Gatver’ klaagde ik toen ik bijna in een skelet trapte. Bij de nest aangekomen viel mijn blik op een gigantisch ding dat erin lag. ‘Wat is dat?’ vroeg ik met een vies gezicht en ik wees naar dat… Ding. Ze zuchtte. ‘Dat is een drakenei’. Ik was met stomheid geslagen. ‘Pardon? Een wat?’ Ze negeerde mijn vraag. ‘In deze tijd een maand geleden heeft een draak dit ei gekregen. Ik kende haar; Ze hete Mona. Ze was op een avond aan het jagen totdat een groep ridders haar vonden. Zij hadden net als de rest van de mensen nog nooit een draak gezien, dus werd ze vermoord. Ze deed niks. Ze joeg alleen op mensen als ze zich bedreigt voelde.’ Ik zag dat er een traan op haar wang liep. ‘Mijn vriendin genaamd Elisabeth en ik verzorgde haar’ ik keek niet-begrijpend. ‘wat heeft dat met mij te maken?’ vroeg ik. Ze keek me met een gekwelde blik aan. ‘Jij bent de achter-achter-achter-achter-achter klein kind van Elisabeth’