23. Tactics

Ik gromde zachtjes, terwijl ik een stap naar achter zette. Langzaam liet ik mijn blik over de bomen om me heen glijden. Ik kende deze tactiek, hij kon overal zitten.
Hoe vaak had ik zelf niet op deze manier vamps afgeslacht? Niet laten zien waar je bent en opeens in de rug aanvallen.
Er was welgeteld één manier om hieruit weg te komen: Rennen. Als je sneller was kon het je redden, ik had vamps meerdere keren de poging zien wagen, maar ik was altijd sneller geweest. Ik maakte nooit fouten als het op bloedzuigers aankwam.
Waarom nu wel?
Ik schudde mijn kop. Focussen.
Ik was nu wolf, wie zei dat hij wist dat ik die wolf was. Hij zocht een meisje, geen overmaatse hond. Het zou wel goed komen.
Ik gromde harder. Waar was dat mietje?
Ik hoorde iets achter me, en draaide me onmiddellijk om.
Verdomme, dat was een fout. dacht ik nog, maar ik voelde iets op me vallen. De stank drong mijn neusgaten binnen. Hij zat op mijn rug, besefte ik. Ik voelde hoe zijn vingers zich vast haakten in mijn vacht.
Ik jankte voor ik besefte wat ik deed. Ze mochten me niet horen in La Push!
In paniek probeerde ik hem van me af te schudden.
Ik herinnerde me mijn lessen vamp-jagen. Jaag altijd in de roedel. had Sam gezegd. En die blonde vamp Laat ze nooit hun armen om je heen slaan.
Te laat. Te laat voor allebei. Maar waarom sloopte die vamp me niet gewoon? Die jonkies hadden dat ook gekund met Jake, en toen waren wij er nog allemaal bij geweest.
"Jij bent het." mompelde hij in mijn oor.
Ik gromde woest en probeerde naar hem te happen over mijn schouder.
"Ja dus. Je bent een weerwolf. Tenminste, zo een waar Aro het over had."
Ik verstijfde. Het was een hoofdvamp.
"Ik vroeg me al af waarom je zo stinkt." Ik probeerde kalm op mijn plek te blijven. Ik moest wachten, en hopen dat hij straks even niet oplette.
Hij verstevigde zijn greep en ik voelde iets breken. Ik jankte van de pijn.
"Lastige beesten, zijn jullie. Ik heb over je gehoord, hond." Ik kon in zijn stem horen dat hij zijn best deed om kalm te blijven. "Verander in een mens."
Ik blafte verbaasd. Waarom wilde hij nou weer dat ik terug veranderde? Hij had me toch al in de houdgreep.
"Ik wil met je kunnen praten."
Ik zag een kans. Als ik moest veranderen...
Ik richtte me op op twee poten zoals ik altijd deed als ik terug veranderde, maar deze keer ramde ik mijn rug door, zodat die tegen een boom knalde.
Ik voelde hoe de vamp van schrik los liet en draaide me naar hem om.
Vliegensvlug sprong ik op, terwijl ik veranderde. Ik haakte mijn armen om een hoge tak ergens in een boom en hees mezelf op.
"Showtime." mompelde ik, terwijl ik mezelf opmaakte voor de manoeuvre die ik al zo vaak had gemaakt.